Een duiveltje op je schouder

Schermafbeelding 2015-10-02 om 08.25.48

Het heeft lang geduurd voor ik überhaupt er over nadacht om te schrijven over mijn band en geschiedenis met eten en mijn lichaam. Ik dacht er overna terwijl ik schreef over persoonlijke dingen delen. En bedacht me toen; als ik er ook maar 1 iemand mee kan helpen is dat het me waard. Dus bij deze. Niet lezen als je denkt dat het kan triggeren aub. Uiteindelijk is het een heel positief verhaal (omg spoilerrrrrr) maar je weet zelf wel hoe die dingen gaan.

Achteraf zie ik wel in waarom ik begon met minder eten en afvallen. Het was ongeveer in de vierde klas, ik ging minderen/stopte met zelfverwonding maar had nog steeds geen idee hoe ik met nare emoties om moest gaan. Ik vond mezelf nog steeds niet zo veel waard en lelijk en dik. Dus ik ging me focussen op eten, op afvallen.

Wat het me bracht? Iets om me compleet op te focussen, om m’n nare gevoelens en gedachtes mee weg te moffelen, onder te sneeuwen, om minder te voelen. Het bracht me een gevoel van vastberadenheid, trots, wilskracht en doorzettingsvermogen.

Wat het me nog meer bracht? Een zwak, dun lichaam wat zichzelf niet meer warm kon houden, billen die niet te lang op harde stoelen konden zitten, uitputting, een negatieve spiraal van teleurstelling en haatgevoelens. En nog steeds datzelfde dikke meisje in de spiegel. Ik was wel afgevallen volgens de weegschaal, maar niet volgens mijn ogen, niet volgens het duiveltje op m’n schouder die alles nog steeds niet goed genoeg vond.

Schermafbeelding 2015-07-27 om 09.26.20

Ik weet nog dat ik dacht: het is genoeg geweest. Dit kan zo niet langer. Ik moet weer gewoon gaan eten. Het heeft geen zin zo.
Geen idee waar die stem vandaan kwam maar ik ben er nog steeds blij mee. Het is een stem die sterk aanwezig is in me en altijd op bezoek komt als ik dreig ergens te ver in te gaan. Een soort ingebakken moederfiguur.

Ik kwam weer op gewicht maar bleef in moeilijke tijden het eten gebruiken om met m’n gevoelens om te kunnen gaan. Meestal kwam na n aantal weken die stem weer en ging ik verder met ‘normaal’ eten. Maar dat duiveltje bleef maar op mijn schouder in mijn oor fluisteren hoe lelijk en dik ik wel niet was, dat ik te veel at, en hoe alles beter kon.

Omdat ik nooit zó weinig woog dat ze er een labeltje op konden plakken, werden mijn eetproblemen nooit serieus behandeld. En daar was ik in 2015 klaar mee. Altijd maar bij alles wat ik at denken “het zijn allemaal calorieën, ik kom gelijk aan.” Altijd maar denken dat ik te zwaar was en te dik, en dat ik te veel at. Ik was er klaar mee. Het is zó tering vermoeiend en zo zo zonde.

Dus ik gaf aan dat ik hier serieus mee aan de slag wilde en kwam terecht bij een psychiater van de eetafdeling en een diëtiste. Bij de diëtiste wilde ik eigenlijk alleen omdat ik gewoon wilde weten wat normaal zou zijn voor mij om te eten zodat ik daar niet meer over na hoefde te denken, ‘ik heb geen echte eetproblemen meer, als ik dat weet heb ik helemaal nergens meer last van,’ tenminste dat dacht ik.

Schermafbeelding 2015-06-30 om 19.08.49Schermafbeelding 2015-06-30 om 19.05.39

Niet dus. Ik was nogal afgevallen doordat het uitging (niet met opzet, eten lukte gewoon niet zo) en vervolgens moest ik aankomen. 7 kilo in totaal. Waarmee ik op een gewicht moest komen dat ook nog eens meer was dan ik vond dat ik normaal moest wegen. Ik trapte op de rem; ‘aankomen? Ja doei. Daar ben ik hier niet voor. Dat ga ik echt niet doen.’

Maar ik vertrouwde de diëtiste, accepteerde haar hulp, maakte een voordelen/nadelen lijstje (wat voor mij echt mega goed werkte), en ben bezig gegaan met bewust aankomen. O man wat bracht dat veel emoties en angsten met zich mee, maar tegelijkertijd bracht het me met elke (halve) kilo erbij een krachtiger, een sterker lichaam dan ik in jaren had gehad, ik kan het weer voelen als ik vol zit, zelfs positieve gedachtes over mijn zachte buik en striae, ik voelde ineens een liefde voor mijn lichaam zoals ik nog nooit had gevoeld. En hoewel ik eerst dacht “nou ik ga maar gewoon aankomen omdat het moet” veranderde dat uiteindelijk in “ik ga aankomen omdat ik het wíl.” EAT ALL THE THINGS.

Er waren tegenslagen; kleren die ineens niet meer passen, opmerkingen van mensen, een moeilijke periode vol verdriet waarvan ik nog steeds niet weet hoe ik er mee om moet gaan, dat verdomde duiveltje dat maar niet ophoudt met kutdingen zeggen. Maar ik ben er nu bijna. Ik ben bijna 7 kilo aangekomen en hoewel deze laatste loodjes moeilijk zijn (mentaal maar ook fysiek, soms lukt aankomen gewoon niet) heb ik echt zo veel zin in mijn streefgewicht behalen. Natuurlijk komen er dan ook weer moeilijkheden, maar ik had nooit gedacht dat ik dat stomme duiveltje ooit al zo de mond kon snoeren zoals ik dat nu kan, dat ik zo tevreden met mijn lichaam kan zijn en er trots op kan zijn dat ik een sterk lichaam heb wat het leven aankan. Een lichaam dat aan yoga kan doen, kan hardlopen, kan dansen, kan werken, kan rusten, plezier kan hebben. Ik geef mijn lichaam eindelijk weer wat het nodig heeft en ik krijg als dank alleen maar mooie dingen terug.

Ik ben benieuwd wat het duiveltje gaat zeggen als ik straks m’n streefgewicht heb. Het is een mooi moment waar ik zin in heb, ik heb m’n diëtiste zelfgebakken cake beloofd, maar het is ook spannend. Want ik ben nu aan het aankomen gewend. En dan is het ineens het op gewicht blijven, terwijl ik sport en de vreetzak ben die ik ben (echt, geen grapje, eten is zo lekker) (lekker eten dan). Allemaal nieuwe uitdagingen, hordes waar ik overheen moet springen of onderdoor ga limbodansen, hordes waar ik moet proberen niet over te vallen. Of áls ik val, dat ik dan weer op sta.

Schermafbeelding 2015-05-13 om 10.36.19

Wat ik nog even wil zeggen, is dat er nog een paar dingen me heel erg geholpen hebben in mijn missie “blij zijn met mezelf en eten alsof m’n leven er vanaf hangt”:

Mijn diëtiste: ze is echt zo zo zo zo zo tof en zo lief. Wanneer zij zegt dat ik moet aankomen neem ik het aan, wanneer ze zegt dat ze trots op me is geloof ik haar. Ze is onwijs goed in haar werk en een prachtmens en ik hoop dat iedereen die het nodig heeft zo’n fijne diëtiste (of andere hulpverlener) mag hebben. Ze heeft me ook heel goed geholpen in mijn wens om wel gewoon veganistisch te eten, ze heeft De Vegarevolutie van me geleend en daaruit een voedingspiramide voor veganisten gemaakt.

Veganisme: hoewel het natuurlijk wel weer iets is waarin ik controle kan uitoefenen over eten, is het niet op een ongezonde manier. Het heeft me zoveel positiviteit en rust gegeven. Erg fijn.

Hardlopen: de sport waarbij ik merkte wat het betekent voor je lichaam om een gezond gewicht te hebben. En hoe belangrijk dat dus is. Het helpt me mentaal en zorgt voor spieren waardoor ik nog sterker kan worden en nog meer aan kan. (En geen zorgen ik ga niet de andere kant op slaan nu;))

Stef: die me zo vaak vertelde dat ik er zo goed uit zie (sinds ik aangekomen ben) en het mooiste meisje ben (dat ben ik niet want dat is Mia Wasikowska al maar ok). Dat hij me zo mooi vindt en dat ook zegt zorgde er ook voor dat ik dat zelf ook ging voelen. Oja en hij heeft zo’n 1.000.000.000 keer gezegd dat ik moest gaan hardlopen. Dankjewel Stef.

Wat daarnaast nog hielp was dat ik geen goede lichaamsspiegel meer heb, die spiegels zorgden bij mij altijd voor kritiek. Oja en geen weegschaal, fuck de cijfers. Ik wil gewoon gezond zijn. Een lichaam om de wereld aan te kunnen. En over een tijdje geef ik mezelf zo’n harde schouderklop dat die duivel er af tieft en dan laat ik ‘m niet meer terugkomen. 

Ik vind het erg fijn om dit geschreven te hebben. En ik hoop natuurlijk dat er in ieder geval één iemand hier iets aan heeft, want ik weet dat er veel mensen zijn die hier mee zitten, misschien in mindere mate of juist erger, maar dit (eten, afvallen, lichaamsbeeld) is gewoon een ding. En ook echt een moeilijk ding. 

Ik sta zoals altijd open voor vragen, opmerkingen en kopjes koffie (maar dan wel met taart want ik moet aankomen)(BEST EXCUSE EVER). 

14 Comments

  1. wevierenhettoch 5 January 2016

    Oh mooi Anne-Fleur! Dapper dat je deze worsteling deelt met ons. En ik snap niet zo goed waarom mensen blijkbaar de behoefte hebben om iets te zeggen over het feit dat je bent aangekomen, hoe vreselijk zijn mensen! Ik heb je maar 1 keer in het echt gezien maar je bent HARTSTIKKE MOOI! Mocht je ooit het idee hebben dat je wel weer een kilootje kan gebruiken, ik help je graag in de vorm van een taart-marathon! :)

    Reply
    • Anne-Fleur 7 January 2016

      Dankjewel voor je mega lieve berichtje! Die opmerking was gelukkig niet over mij hoor, maar iemand zei iets over iemand anders (in de trant van, die is wel aangekomen) dus toen ging het in mijn hoofd natuurlijk ‘jaa maar ik ook?! Denken mensen dit dan ook over mij?’ etc ;-) maar gelukkig niet zo tegen mij nee, dat zou wel heel stom zijn (dit eigenlijk ook want who cares, maar oke;))
      Aaah taartmarathon!! Dat wil ik!!!

      Reply
  2. Celinemiene 5 January 2016

    Heel erg mooie foto’s!

    Reply
    • Anne-Fleur 7 January 2016

      Dankjewel!:)

      Reply
  3. Lisa 5 January 2016

    Wat goed dat het zo goed gaat :) Echt knap, want zelfs voor de mensen die geen echte eetproblemen hebben, is afvallen zo ingeburgerd in onze samenleving dat aankomen altijd tegennatuurlijk voelt. Supergoed dat jij het nu wel wilt! En wat een geluk met die diëtiste zeg! Ik wil je trouwens wel helpen met aankomen, misschien moeten we een taart zoeken die enigszins bijna net zo lekker is als de brownie-pindakaastaart van Dophert :’)

    Reply
    • Anne-Fleur 7 January 2016

      Ja dat klopt inderdaad.. en ik kan me ook voorstellen dat er mega veel mensen zijn die niet helemaal meer weten wat nou normaal/gezond is wat betreft afvallen, aankomen, je normale gewicht en behoeften ga eten..
      Hahah oomggg oh die was zo lekker! Haha oh wat erg ook dat we toen 3 stukken gekocht hebben :’) maar het was zo lekker!
      Laten we zo’n taart opzoeken ja!

      Reply
  4. Mariska 9 January 2016

    Dit is iets wat heel moeilijk is om mee om te gaan, en je doet het geweldig! Ik kan me echt elk moeilijk punt zo goed voorstellen. Des te knapper vind ik het hoe je het nu doet! En ook super fijn dat je zo een geweldige diëtiste hebt. Een goed sterk stuk heb je geschreven!

    Reply
    • Anne-Fleur 11 January 2016

      Wat een mega lieve reactie, dankjewel!! Het is echt iets lastigs ja, maar gelukkig is het nu al een stuk makkelijker!:)

      Reply
  5. Rosemarijn 3 February 2016

    Ik lees dit echt met bewondering. Bewondering voor hoe sterk en knap je bent dat je dit a) durft te delen en b) gewoon allemaal doet. Volgens mij heb je de beste keuze everrrrrr gemaakt om je diëtiste te geloven! Je bent echt super super goed en verstandig bezig en daar ben ik stiekem een tikkie jaloers op (picture me; ik ben ongeveer op jouw punt van “fuck it het is allemaal zo zo vermoeiend”. Dus ja, vrij herkenbaar alles. Hopelijk kan ik straks zeggen dat jouw succesverhaal ook herkenbaar is voor mij. Keep up the good work, ik bewonder je!

    Oh en je schrijft en vet leuk.

    Reply
    • Anne-Fleur 5 February 2016

      Ah wat een mega lieve reactie, dankjewel!! Het “gewoon allemaal doen” valt wel mee hoor, veel tranen en terugvallen en jaren van ontkenning en alles. Maar ik merk nu gelukkig dat het allemaal makkelijker gaat. Jij kunt het ook! Dat je op dat punt bent is echt zo zo zo goed!! En niet dat het vanaf nu allemaal chillen gaat, maar dit is echt een belangrijk punt. Ik hoop heel erg voor je dat je zo’n fijne dietiste en psychologe hebt als ik, want dat is denk ik wel echt nodig (of het maakt het iig zo veel makkelijker!).
      Ik hoop met je mee dat je dit ook straks kan zeggen. Heel veel sterkte en succes <3 liefs!

      Reply
  6. Sanne 4 March 2016

    Waaaaaaauw lieve lieve Anne-Fleur, wat heb je dit prachtig geschreven. Ik snap echt niet hoe ik dit over het hoofd heb kunnen zien op je blog, maar gelukkig zie ik het nu. Wat een emotioneel mooi en heavy verhaal en wat fijn dat je zo’n geweldig lieve diëtiste hebt en zo’n super lief vriendje. En wat vind ik dit knap! Knap dat je zelf zoiets had van ‘nu is het genoeg’ en zelf actie hebt ondernomen en er hulp bij bent gaan zoeken. Dat maakt je zo sterk en zelfbewust en dat vind ik zo bewonderenswaardig! Want het is soms makkelijker om iets te laten zoals het is, terwijl je weet dat het niet goed zit, maar dan is misschien de angst voor het onbekende te groot ofzo. Of het is een bepaalde fijne veiligheid. En dat kan ik ook heel goed begrijpen. En hoewel je niet zo goed wist wat je ging overkomen heb je dit toch gedaan omdat je wist dat het goed voor je zou zijn!
    Geniet van de positieve dingen die je meemaakt hierdoor, hopelijk helpen die je door de misschien wel wat lastigere dingen waar je misschien wel tegenaan loopt. Super knap Fleur, ook dat je het hier deelt. Wat ben je toch een mooi persoon!
    En ik eet graag binnenkort weer een taartje met je ;) met een kopje koffie erbij natuurlijk.
    Liefs!

    Reply
  7. […] over mijn sores, schaamtes en moeilijke momenten. Ik deelde over mijn verleden met zelfverwonding, moeilijke band met eten en mijn lichaam, en over toen het uit ging met mijn ex. Ik vind dat ook belangrijk; er is al zo […]

    Reply
  8. Iris 24 June 2016

    Woooow zo oprecht! Ik heb momenteel ook eetproblemen, maar ik heb zooooveel schrik dat, wanneer ik op normaal gewicht ben, ik niet meer zoveel ga mogen eten en moet gaan bewegen. Ik haaaat bewegen zo! Vroeger deed ik dit gewoon niet, enkel creatief wezen, tekenen, schilderen….Ik weet het echt niet meer en ik heb de hele tijd zin in suiker en vetten… om zot van te worden!

    Reply
    • Anne-Fleur 26 June 2016

      Heb je hier hulp bij? Want dat kan ik je echt enorm aanraden!! Qua eten moet ik zeggen; ik eet meer dan ik ooit deed haha. Ik ben wel iemand die gewoon geen chips koopt (want niet per se zin an) en het dan ook niet eet. En als de zak eenmaal open is gaat ‘ie ook wel op ;-) maar m’n trek naar dingen is ook gewoon veel stabieler geworden. En naja, af en toe eet ik een bak koekjes op. En dan doe ik dat weer niet.
      Wat mij heel erg hielp is een vorm van bewegen vinden die ik fijn vind (wat het nog steeds niet makkelijk maakt maar ok ;-)) en ik moet bijvoorbeeld op de fiets naar m’n werk.. in zulke dingen kan je het ook zoeken. Of gewoon wandelen met een vriendin of in je eentje. Je hoeft jezelf niet als sportschoolgangster te gaan zien, dat is niet nodig.
      En gezond eten en op gezond gewicht zijn geeft je zo veel meer ruimte om die fijne creatieve dingen te doen!
      Oke lang verhaal.. ik hoop dat je er uit zult komen, en je mag me altijd mailen of koffie met me drinken of wat je ook mag willen.
      <3

      Reply

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *