Zelfverwonding

Schermafbeelding 2015-06-13 om 12.14.38
Ik heb zo lang getwijfeld of ik een blog over dit onderwerp zou typen. Op zich schrijf ik hier best vaak persoonlijke dingen, maar er zijn wat onderwerpen die ik lastig vind om aan te snijden (HA!.. oke sorry). Eigenlijk vind ik het stom dat ik hier nog nooit over heb durven schrijven; ik durf toch ook over anticonceptie en ongesteldheid te schrijven? En over dat het uit is en over dat ik verliefd ben op Alan Rickman? Waarom dan nog niet hier over?

Ik weet wel waarom; zelfverwonding is niet iets waar men over praat. Het is iets raars, voor rare mensen. En als je het hebt gedaan ben je raar. Ik ben bang dat mensen die me niet zo goed kennen (maar die ik wel tegenkom in het echte leven) dit gaan lezen en me nu al helemaal raar gaan vinden. Dat gekke kind dat zichzelf sneed. Jezelf verwonden, dat doe je toch niet?!!

Maar ik weet dat het helpt om het over zo’n zwaar onderwerp te hebben, in mijn 6e jaar van het VWO deed ik een presentatie in mijn klas over het onderwerp. Hiermee hielp ik niet alleen mezelf; ook anderen hadden er iets aan (tenminste, dat idee had ik). Mensen die mijn littekens zagen maar er nooit naar durfden te vragen kregen nu hun antwoorden, iemand die het zelf deed en na mijn presentatie naar me toe kwam om dit te vertellen kon ik hierdoor een beetje helpen (je weet in ieder geval dat je niet alleen bent). Voor zulke dingen doe je het.
Daarnaast vind ik het bullshit dat er niet over gepraat wordt. We moeten er juist over praten, zorgen dat meer mensen er van weten en de mensen die zichzelf pijn doen er makkelijker over kunnen praten. Dus fuck it.

Uiteindelijk was het laatste duwtje een blog van Kim van Dansen in de Storm over hetzelfde onderwerp. Dankjewel daarvoor!

Ok. Bereid je maar voor op een lang verhaal. (PAK DE POPCOOOOOOORN)(ok sorry)

Nog wel even een waarschuwing; ik ga geen plaatjes posten of hele gedetailleerde dingen vertellen. Maar het gaat wel over mijn ervaringen en mocht je jezelf verwonden of dit hebben gedaan zou het kunnen werken als trigger. Mocht je hier bang voor zijn lees dan alsjeblieft niet verder.

Wat hoe waarom?
Zelfverwonding, zelfbeschadiging, automutilatie. Allemaal termen voor 1 ding: jezelf lichamelijk pijn doen. Dit kan doormiddel van snijden, branden, slaan, maar ook nagelbijten (en daarbij soms ook het vel van de vingers), je haren uittrekken etc.
Er zijn veel verschillende redenen waarom mensen er voor kiezen zichzelf te verwonden. Bijvoorbeeld het straffen van jezelf, om je mentale pijn te vergeten (vervangen) door fysieke pijn, als controlemiddel (de fysieke pijn die je jezelf aandoet heb je in de hand, de mentale pijn niet), om weer even zeker te weten dat je leeft (wanneer je helemaal numb bent) maar ook om jezelf ‘lelijk’ te maken om zo bijvoorbeeld mannen/vrouwen af te schrikken. Uiteindelijk kan het een verslaving worden; je kunt niet meer functioneren zonder.

Mijn verhaal
Ik begon toen ik rond de 13/14 was. In pure paniek eigenlijk, en ik merkte dat het hielp. Ik merkte dat ik er rustig van werd, het voelde alsof ik het verdiende om pijn te voelen. Ik was in die tijd best wel boos op mezelf, walgde van mezelf, vond mezelf niks waard. Dit was wat ik waard was, dit was wat ik verdiende. Heel verdrietig natuurlijk, en achteraf gezien slaat dit natuurlijk nergens op. Maar het was nou eenmaal hoe ik me voelde.

Ik sneed mezelf in mijn onderarmen, bovenarmen, benen, buik, heupen en borsten. Ook sloeg ik mezelf op m’n rug, hoofd en scheenbenen en brandde ik mezelf.
Het verwonden van mezelf werkte als een soort van meditatie, maar dan dus eentje waar Buddha niet echt van zou zeggen “lekker bezig chick, je bent goed op weg naar verlichting!” En op een gegeven moment werd het een verslaving. Ik weet alle tijden niet meer zo goed, maar volgens mij ergens in mijn 3e en 4e jaar sneed ik mezelf elke dag, vaak meerdere keren. Soms zelfs op school.

Maar in mijn 4e jaar kreeg ik ook vriendinnen. Echte vriendinnen. Aan het begin was ik zo wantrouwig dat ik dacht dat ze alleen maar met me praatten om m’n geheimen te ontfutselen en daar dan heel hard om te lachen. Maar dit deden ze niet. Ze hielpen me, we deden leuke dingen, we lachten veel.
Ik weet nog dat ik dacht “ik moet leuke dingen gaan doen, ik moet het zelf leuk maken” (helemaal in de trant van ‘het leven is een feest maar je moet zelf de slingers ophangen‘ dus)(o god, klik daar alsjeblieft niet op, het is Patty Brard. HET SPIJT ME ZO!!!). Dus dit ging ik doen. Ik ging leuke dingen doen. En beetje bij beetje werd ik minder afhankelijk van de automutilatie. Beetje bij beetje kon ik het zelf allemaal in mijn eentje gaan dragen.
Af en toe had ik een terugval, maar vanaf toen is het eigenlijk alleen maar beter geworden.

Nu
En nu? Als ik heel erg eerlijk ben heb ik soms nog wel eens gedachte mezelf te verwonden. Het is gewoon iets heel natuurlijks, iets wat heel makkelijk in mijn hoofd opkomt op sommige momenten. Net als iemand die ooit 3 pakjes per dag rookte soms ineens zijn hand naar zijn gezicht lift en denkt ‘wacht even.. wat?’ (Tenminste, ik kan me voorstellen dat het zo gaat, ik heb nooit 3 pakjes per dag gerookt). Het is een verslaving, en daar kom je moeilijk van af.
Maarrrr (dikke vette maar) dit betekent niet dat ik van plan ben het ooit nog te doen. Tot nu toe heb ik die drang altijd kunnen weerstaan en daar ben ik ook echt trots op.
Ik weet gewoon dat het geen zin heeft, het lost niks op, en daarnaast: ik ben het waard om mezelf niet pijn te doen. Ondertussen houd ik genoeg van mezelf om weten dat ik het verdien om op een gezonde manier met mijn problemen om te gaan (dit heb ik ook gewoon moeten leren overigens). Om vriendinnen te bellen, om een bak ijs op te eten en/of een reep Tony’s. Om een boek te lezen, om te slapen, om te wandelen, om te huilen. Om te denken “het is oke, alles komt uiteindelijk altijd goed” en m’n eigen armen om me heen te slaan als een soort halfbakken knuffel die je soms even nodig hebt. Ook van jezelf.

Littekens
Tsja, die heb ik. Die op mijn armen zijn te verbergen wanneer ik lange mouwen draag en zorg dat je alleen de bovenkant van mijn onderarm ziet. Die op mijn benen, borsten en buik zijn makkelijk te verbergen met gewoon mijn kleren.
In het begin droeg ik dan ook altijd lange mouwen, lange broeken of panty’s. Maar op een gegeven moment dacht ik fuck it. Ik ga me niet de rest van mijn leven bedekken. Ik heb dit gedaan en het is er nu eenmaal. Ik ga er mee dealen, en nog belangrijker: iedereen moet er maar mee dealen. (Ik pas wel altijd op bij kinderen trouwens, daar houd ik wel rekening mee) Dus nu ga ik zwemmen in mijn bikini, draag ik korte mouwen op mijn werk, loop ik rond met mijn melkflessen met littekens.
Mensen waarvan ik weet dat ik er langdurig contact mee ga hebben vertel ik er soms wel over. Mijn baas bij mijn nieuwe werk bijvoorbeeld. Omdat ik weet dat mensen er vaak zelf niet over beginnen (in mijn hele leven zijn er denk ik zo’n 5 mensen over begonnen), begin ik er liever zelf over. Want mensen zien het toch. En ze vragen zich toch dingen af.

Dingen die mensen zich afvragen
– Nee je bent niet gelijk een crazy person als je jezelf snijdt. Iemand die zichzelf snijdt is gewoon zo verdrietig dat hij/zij niet meer weet hoe hij/zij daar mee om moet gaan.
– Nee jezelf pijn doen gaat niet altijd hand in hand met zelfmoordgedachtes.
– Nee niet iedereen die zichzelf verwondt doet het alleen maar om aandacht te krijgen. In de meeste gevallen gaat het hier helemaal niet om. Dit is echt een hele onbeschofte gedachte. Dat gezegd hebbende denk ik persoonlijk (ook uit eigen ervaring) wel dat het vaak onbewust wel een kreet om hulp is. Maar dit is absoluut niet hetzelfde als aandachttrekkerij.
– Ja het is goed om erover te beginnen als je het bij iemand ziet. Tenminste, schat zelf de situatie en de persoon even in natuurlijk. Maar laat vooral merken dat het oke is. Ik bedoel, het is niet oke om jezelf pijn te doen, maar het is niks om je voor te schamen. Het is iets om over te mogen praten. Het mag geen taboe zijn. Want dit versterkt alleen het geheime, het beschamende en de vooroordelen die er al bestaan.
– Ja je kunt er mee stoppen. Je kunt van deze verslaving afkomen. Iedereen kan dat, dat geloof ik met heel mijn hart. Het is niet erg om een terugval te hebben. Het is niet erg om het eigenlijk heel graag te willen. Het is niet erg om hulp te vragen. Bij vrienden, familie of professionals. Het is echt heel erg verdrietig om zo verdrietig te zijn dat je jezelf pijn doet. Je bent zo veel meer waard dan dat. Altijd. Ik beloof het.

Het is lastig om over zo’n onderwerp te beginnen als je ziet dat iemand het doet of heeft gedaan. Maar het is ook heel belangrijk om er over te beginnen. Om aan die persoon te laten weten dat je er bent, dat je hem of haar wil steunen. Misschien kun je zoiets zeggen als ‘ik zag je littekens/wonden, en wil je laten weten dat, mocht je er over willen praten, dat dat altijd kan.’ Laat weten dat je er bent, dat je er bent zonder oordelen te vellen. Je begrijpt misschien niet waarom iemand zoiets doet, maar je kunt wel begrip tonen. Dat is het allerbelangrijkste, denk ik.

Ik sta altijd open voor een gesprek hierover. Via hier, mail, in het echte leven. Het is iets waar over gepraat moet worden. Of je het nou zelf doet/deed en het er over wilt hebben. Of je iemand kent die het doet en niet goed weet hoe je er mee om moet gaan. Of wanneer je gewoon vragen hebt omdat je een nieuwsgierig aapje bent.
Het is allemaal goed.

Mocht je meer willen lezen hier over lees dan vooral de blog van Kim die ik hier al eerder noemde.
Kijk vooral ook de serie Beschadigd. Het is echt heel erg goed dat er op deze manier aandacht aan dit onderwerp wordt gegeven.

Heel erg bedankt voor het lezen van dit tering lange verhaal.
En voel je vooral welkom om je eigen verhaal te delen, mocht je dat willen.

Liefs, Fleur

 

ps. Ik denk ook dat het belangrijk is om hier ook op een luchtige manier, met humor, over te kunnen praten. Het is niet mijn bedoeling aanstootgevend te zijn met eventuele grapjes of opmerkingen.
pps. OKE NU STOP IK ECHT DOEI.

40 Comments

  1. Henriette 13 June 2015

    Lieve mooie bijzondere Anne-Fleur!
    Het is aan de ene kant moeilijk om te lezen, maar aan de andere kant heel leerzaam.
    Het is dapper dat je zo’n moeilijke periode met afstand kunt beschrijven. Je hebt het
    meegemaakt, je hebt er veel van geleerd en je voelt je als mens rijker omdat je (wat
    veel mensen niet kunnen!) weet en voelt dat je er mag zijn. Dat je waardevol ben.
    Dat je van jezelf houdt en dat mensen van jou houden!
    Weer zie ik jouw kracht, jouw oprechtheid en durf waarmee je in het leven staat.
    Vooral ook dat liefdevolle in jou. Jouw bijzondere uitstraling!
    Ik ben trots op je, leer van je, hou van je.
    Mooie jonge sterke vrouw!
    Mijn dochter!
    Mams, Henriette XXXX

    Reply
  2. Ilse 13 June 2015

    Woa, wat knap dat je zo open bent erover! Want inderdaad, taboe en zo. Mocht ik in jouw schoenen staan, zou ik het zelf een stuk moeilijker vinden om erover te beginnen. Ook al vind ik ook dat het geen taboe zou moeten zijn. Fijn dat het nu zo goed met je gaat en je ‘t al zo lang niet meer doet. =)

    Reply
    • Anne-Fleur 14 June 2015

      Het heeft ook wel echt te maken met dat ik het nu al zo lang niet meer doe denk ik. Tijd heelt alle wonden (oke dit was wel een hele slechte hè?;)), het is onderhand gewoon gelukkig niet zo moeilijk meer voor me om over te praten.
      Dankjewel voor je lieve berichtje!

      Reply
  3. Henriette 13 June 2015

    Lieve Anne-Fleur
    Ik hoop dat lezers hier goed over nadenken en dan vragen stellen.
    Het is inderdaad belangrijk te beseffen wat er bij de ander ‘speelt’.
    Negeren is erg. Moeite hebben met vragen stellen is begrijpelijk.
    Op deze manier, je nodigt de lezers uit, is het makkelijker om te doen.
    Ik vroeg me af of je een advies hebt voor mensen die dichtbij je staan
    in een dergelijk situatie.
    Wat kunnen ze het beste doen?
    Hoe moeten ze met het grote verdriet van een ander omgaan, denk je?
    Of, mensen in hulpverlening of op scholen of clubs?
    Misschien kan een advies van jou veel positiefs teweegbrengen.
    Want vaak herken je iets van het verdriet en pijn van de ander in jezelf.
    En, wij mensen, ontwijken het liever dan ‘zomaar even de confrontatie ‘aangaan.
    Daarom is het van jou heel goed dat je dit verhaal (en andere verhalen, gebeurtenissen enz)
    schrijft.
    Je schrijft het duidelijk en heel mooi.
    Zodat het raakt en beklijft!

    Liefs,
    Henriette XX

    Reply
    • Anne-Fleur 14 June 2015

      Ha mam,
      Wat ben je toch ook een schatje :-) Het is voor jullie ook moeilijk geweest natuurlijk..
      Ik vind het heel lastig een algemeen advies te geven wanneer je iemand kent die in zo’n situatie zit.
      Zoals ik al zei denk ik dat het het belangrijkste is om aan te geven dat je er voor die persoon bent.
      Nooit dingen zeggen als ‘je moet gewoon stoppen’. Dan kun je een soort recalcitrante woede opwekken, of het idee dat de persoon die zichzelf verwondt een slappeling is die niet eens gewoon kan stoppen.
      Dus, laten weten dat je er voor die persoon bent, maar die persoon alle ruimte geven. Niet controleren.
      Liefs! Xxx

      Reply
  4. Ronald 13 June 2015

    Hallo Anne-Fleur

    mooi en duidelijk opgeschreven, en ook zeker dapper om er mee naar buiten te treden.
    Je laat in ieder geval zien dat verslavingen overwonnen kunnen worden, en dat dat iets is om trots op te zijn ipv van je ervoor te schamen.

    Ik denk dat veel lezers zich er in herkennen, want bijna iedereen heeft wel een of andere verslaving, al wil niet iedereen dat aan zichzelf toegeven.

    En het verhaal is niet te lang, je schrijft boeiend, maar het is ook zinvol wat je schrijft.

    groeten Ronald

    Reply
    • Anne-Fleur 14 June 2015

      Hoi Ronald,
      Bedankt voor je reactie! Ja dat is wel een belangrijke boodschap. Ik weet hoe het kan voelen als je in je verslaving zit dat je er nooit meer vanaf komt. Juist zulke succesverhalen (haha dat klinkt wel heel erg Libelle ;-)) zijn belangrijk om te delen denk ik.
      Dat denk ik ook wel ja, er zijn zo veel verslavingen die niet per se bekend zijn maar wel een verslaving zijn.
      Groetjes, Fleur

      Reply
  5. Aline 13 June 2015

    Ik weet nog dat het me vorig jaar tijdens onze fotosessie opviel. Maar ik vind het toch gek om er zo ineens over te beginnen (ook vooral omdat we elkaar pas een kwartier kenden. EUJ MEID VERTEL EENS EVEN OVER JE LITTEKENS!!11!) Heftig lijkt me vooral de mensen vol onbegrip maar ik vind het mooi om te lezen hoe open je erover bent.

    Reply
    • Anne-Fleur 14 June 2015

      Hahahah oh god, nee dat was ook wel ongemakkelijk geweest. Huilend op de foto! (ok nee grapje;)) Nee idd en je hóeft er ook niet over te beginnen, in zulke situaties is dat ook wel een beetje gek.
      Ja die mensen zijn inderdaad wel lastig.. maar vaak reageren mensen wel positief als je het uitlegt. Daarom is die openheid ook zo belangrijk denk ik :-)

      Reply
  6. Sjors 13 June 2015

    Knap dat je er hier zo over schrijft, maar je durft sowieso wel veel als het gaat om het bespreekbaar maken van dingen waar een taboe op rust. (En dat gelukkig met een grapje hier en daar.) Ik hoop dat anderen die er mee worstelen dit lezen, want ik denk dat ze er veel aan zullen hebben. Of ze naar aanleiding van de tekst nou met jou in gesprek gaan of niet. Gelukkig heb ik er zelf geen ervaring mee (hoewel, ik heb wel bij Jurassic World mijn halve vinger opgegeten door alle opwinding op het scherm) of ik heb het niet gemerkt bij mensen die ik ken, maar dat is hopelijk niet het geval.

    Ik ben blij hier te lezen dat je je littekens hebt “overwonnen” en je ze niet verbergt. Het is zonde hoeveel onzekerheden en schaamtegevoelens veel mensen in de weg staan. Misschien helpt het anderen die hun littekens verbergen en jou zien lopen al een beetje om over die (onnodige) schaamte heen te komen :) Ik moet opeens denken aan je liedje Scars. Dat is één van mijn favorieten en die krijgt nu nog meer betekenis.

    Kudo’s voor het wederom bespreekbaar maken van een taboe :) (Taboe vind ik overigens wel een akelig woord eigenlijk; maakt een onderwerp alleen maar méér beladen…)

    Reply
    • Anne-Fleur 14 June 2015

      Haha ja die mening deel ik, over het woord taboe, beetje lastig ;-)
      Hahah ja was Jurrassic World zo spannend? Sjors als je in de problemen komt met ‘t afbijten van je vingers moet je ‘t laten weten hè?;-)
      Fijn dat je er zelf geen ervaring mee hebt. Ik denk dat, zeker bij vrienden die dicht bij je staan, je altijd wel iets merkt (nouja, altijd altijd altijd). Dus ik denk dat je wel goed zit dan:-)

      Ik maakte zelf ooit mee dat ik een vrouw in de trein zag, hemdje aan en haar armen echt helemaal vol met littekens. Ik heb nog steeds n beetje spijt dat ik haar niet bedankt heb voor haar moed! Zulke dingen werken echt heel goed:-)
      Haha ja ahw, ja Scars! Dat is lang geleden..

      Dankje voor je toffe reactie!

      Reply
  7. An 13 June 2015

    Anne-Fleur ,sterke vrouw,wat heb je een mooie manier van schrijven om te vertellen wat je mee maakt en voelt . Wat heb je al veel mee gemaakt en wat voel je krachtig aan. Ik heb een groot respect hoe je met je moeilijkheden omgaat en ons laat delen en ons leert hoe we hier mee om kunnen gaan . Veel sterkte , en plezier op je levenspad,liefs,van An

    Reply
    • Anne-Fleur 14 June 2015

      Wat een super lieve reactie, dankjewel! Doet me echt goed!
      Liefs, Fleur

      Reply
  8. Elsbet | La Vie Pure 13 June 2015

    Ik vind dit zo ontzettend knap en inspirerend dat je dit durft te delen. én dat je er zélf van af bent geraakt, daar heb ik veel bewondering voor. Er zijn zoveel taboes rond dit soort dingen, ik spreek uit ervaring, en juist door die taboes gaan we ons schamen. Maar door die schaamte durven we niet te praten en zo houdt het nooit op. Pas door te spreken kunnen we iets veranderen! Ik heb enorm veel respect voor je!

    Reply
    • Anne-Fleur 14 June 2015

      Ja precies! Precies waarom ik vind dat we over al die dingen moeten praten!
      Ik hoop dat je ook over je eigen ervaringen kunt praten, dat hoeft natuurlijk niet online gelijk ;) maar hopelijk in ieder geval met de mensen om je heen!
      Bedankt voor je lieve woorden!!

      Reply
  9. Mariska 13 June 2015

    Wauw. Wat knap dat je dit verteld. Ik denk dat veel mensen wat aan je verhaal hebben. Ik vond het zelf ook fijn om te lezen. Naja fijn, interessant. Je bent een topper!

    Reply
    • Anne-Fleur 14 June 2015

      Ahh dankjewel! Dat vind ik echt heel erg fijn om te horen!!

      Reply
  10. […] het voelt echt heel gek om een zogenaamde shoplawg te posten na zo’n blog als die van gisteren, maar ach ja, op de weegschaal van het leven moet je een balans zien te vinden hè (ok spontaan […]

    Reply
  11. Pelle 15 June 2015

    Heej Anne-Fleur,

    Helder en mooi geschreven, voelde absoluut niet lang aan. Ik vind het knap dat je uiteindelijk de knop om hebt kunnen zetten en hebt kunnen stoppen. Als zoiets rust geeft dan is dat een krachtig iets om op terug te vallen.

    Ik moet bekennen dat ik nieuwsgierig was het verhaal achter je littekens te horen, omdat ik zelf ook een periode heb gehad dat ik mijzelf niks waard vond en veel problemen heb gehad toentertijd. Zelf had ik toen het geluk dat mijn vader erg lijkt op mij en mij vrij snel naar een psycholoog heeft gestuurd die enorm heeft geholpen.

    Ik ben eigenlijk vooral benieuwd naar hoe je ouders reageerden. Zelf heb ik mij niet verwond maar ik weet dat mijn ouders vooral teleurgesteld waren dat ik niet meer met ze praatte (en ook nu moet ik leren dat dat vaker/eerder kan).

    Reply
    • Anne-Fleur 15 June 2015

      Hey Pelle,

      Ook bedankt voor je berichtje hier!:)

      Wat fijn dat je daarin zo goed geholpen bent! Lekker hè die pubertijd ;-) (er lekker lomp vanuitgaande dat het toen was trouwens..)
      Ooit is n vriendin van me (in de 1e denk ik) naar haar ouders toe gegaan, die samen met mij en mijn ouders er over wilden praten. Ik heb toen volgens mij gezegd dat ik het niet meer zou doen. Mijn ouders hebben me ook wel naar n psychooog gestuurd toen, en naar creatieve therapie en die dingen. Maar ik wilde gewoon niet geholpen worden en ik wilde er ook niet over praten, al helemaal niet met m’n ouders. Ik wilde vooral niet stoppen ook op dat moment.
      Eigenlijk heb ik het er nooit echt met mijn ouders over gehad verder. Tenminste, niet dat ik het me kan herinneren, maar ik weet ook wel heel veel niet meer van de periode dat ik me heel naar voelde.
      Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor hun ook heel erg moeilijk was (en miss ook teleurstellend) dat ik niet (meer) met ze praatte inderdaad..

      Reply
  12. Brenna 15 June 2015

    Ik heb weinig andere woorden dan deze: ik ben trots op je! <3

    Reply
    • Anne-Fleur 15 June 2015

      Hey Brenna! Ah wat lief, dankjewel!! Ah wauw ik was het forum bijna even vergeten.. daar heb ik ook zo veel aan gehad, aan jullie. Bijzonder dat ik nog steeds (al is het natuurlijk super super miniem) contact heb met jou en nog iemand.
      Fijn dat er zo’n plek bestond (of bestaat het nog?) waar we onze moeilijkheden konden delen :-)
      <3 Dankjewel nog daarvoor!!

      Reply
  13. sandra 15 June 2015

    Hey heldin!
    Dapper. Heb je nog steeds als veertienjarige op mijn netvlies staan, donkerder dan donker. T Ongelukkige straalde er vanaf.

    En dan nu dit. Kracht en kwetsbaarheid, in balans geraakt en dus open & eerlijk. mooooi!

    Hier soortgelijke ervaringen met soms soortgelijke verlangens soms. Maar het hoeft niet meer. . We zijn gegroeid.

    Mooi mooi.
    Hou dat maar vast.

    Liefs!

    Reply
    • Anne-Fleur 15 June 2015

      Hey Sandra,
      Wat een lieve reactie! Haha ohjee, ja, ik was wel erg donker toen inderdaad.. Dat is gelukkig al lang niet meer zo.
      Fijn dat het ook voor jou niet meer hoeft, niet meer nodig is. Ook heel belangrijk om bij stil te staan en trots op te zijn!

      Bedankt voor je fijne woorden!!
      Liefs, Fleur

      Reply
  14. Lisa 15 June 2015

    Wat goed dat je dit hebt geschreven. Lijkt me inderdaad ontzettend spannend om te publiceren. Maar je hebt het heel goed en laagdrempelig uitgelegd, dat kan zeker helpen om meer begrip te kweken! En sowieso is het goed om over dit soort dingen te praten. :)

    Moet nu denken aan een vriendin van me. Toen we elkaar net leerden kennen, had ik haar littekens wel gezien, maar no way dat ik ernaar ging vragen (uiteindelijk zou ik het wel hebben gedaan hoor, maar niet zo snel :P). Maar op een dag zag een andere vriendin het ineens voor het eerst, en die schrok ervan en begon er meteen over. Toen bleek dat ik al die tijd voor niks m’n mond had gehouden, want ze kon er ook heel goed over praten. En ze bedekt haar armen (voor zover ik weet) nooit echt. Ik heb er altijd veel bewondering voor hoe relaxt ze daarmee omgaat en ik vind het heel tof om te lezen dat jij dat ook hebt :) (hoewel ‘relaxt’ echt een raar woord is in deze context)

    Fijn ook in ieder geval om te horen dat je het hebt ‘overwonnen’!

    P.S. Je nummer over Alan Rickman beschrijft mijn gevoelens over hem zeer adequaat :’)

    Reply
    • Anne-Fleur 15 June 2015

      Dankjewel! Fijn om te horen! Ik hoop dat het helpt inderdaad:)

      Hahah ja sommige mensen die kunnen er gewoon gelijk over beginnen hè! (Of nouja, vaak hebben ze waarschijnlijk niet eens door dat ze hard op aan het praten waren, ik ken er ook zo’n eentje ;-)) (die is goud waard trouwens daar niet van ;)).
      Fijn dat je vriendin er zo goed over kan praten en mee om kan gaan. En fijn ook voor jou (en voor haar denk ik) dat het op deze manier ter sprake kwam lijkt me? Haha nouja, ik denk dat relaxt wel een goed woord is, maar ik snap wat je bedoelt.
      Dat ze er zo relaxt mee is houdt hopelijk in dat ze het ook niet meer doet? Ik hoop het in ieder geval:)

      Haha yessss ik ben blij dat ik niet de enige weirdo ben! ;D

      Reply
  15. Gerrit Kan 15 June 2015

    Hallo Anne-Fleur .

    Allereerst , wil ik zeggen dat ik het moedig vind van je dat je jouw verhaal op hebt geschreven en het aan ons laat lezen . Ook goed dat op zo,n mooie manier gedaan hebt .

    Ik heb nooit geweten de omvang van wat je deed , ik zag maar een paar littekens op je polsen en op je benen en schrik wel nu van wat ik allemaal lees .

    Je weet ik ben geen prater als het over m’n eigen gevoelens gaat en om een ander naar zijn gevoelens vragen al helemaal niet .
    Je gaf destijds duidelijk aan er niet met ons te willen praten en heb dat toen gerespecteerd deels ook omdat ik niet zou weten hoe er over te moeten beginnen .

    Knap dat je uit je zelf deze verslaving hebt weten te bedwingen . Dat is toch een teken van kracht .
    Ik vind wel verdrietig te lezen wat je hebt door gemaakt en dat wij / ik je niet tot steun kon zijn .

    Erg mooie vind ik de reactie van al je vrienden en kennissen hier .
    Je hebt een goede keus gedaan met het delen van je verhaal .

    Ik ben trots op je .
    Groet Gerrit

    Reply
    • Anne-Fleur 16 June 2015

      Hoi pap,

      Dankjewel voor je lieve reactie.

      Ik snap dat je er van schrik ja, naar.. ik was er nooit open over naar jullie toe.
      Ja dat heeft het ook wel lastig gemaakt natuurlijk, maar goed, dat is allemaal vroeger.
      En inderdaad, ik wilde zelf ook absoluut niet dat jullie je er mee gingen bemoeien.

      Jullie hebben je best gedaan, en dat weet ik. Ik weet ook dat ik het zelf wilde doen en dat is gelukkig goed gekomen.
      En natuurlijk hebben jullie me wel gesteund, in andere dingen.

      Ja mooie reacties hè.. heel bijzonder!

      Bedankt pap!
      Liefs, Fleur

      Reply
  16. Sonja 16 June 2015

    Ik las dit stukje een paar dagen geleden al maar wist niet zo goed wat ik erop wilde reageren. Nog steeds niet echt eigenlijk, behalve dat ik het ontzettend goed en dapper vind dat je dit op je blog zet. Ik moest denken aan toen ik 14/15 was en erachter kwam dat een vriendin van mij in zichzelf sneed. Niet zo vaak en op veel verschillende plekken, maar als het kind dat ik toen nog was vond ik het ontzettend heftig en wist ik écht niet wat ik ermee aan moest, zeker niet omdat ik zelf dus ook midden in m’n pubertijd zat en allerlei onzekerheden had. Ik wist er toen ook helemaal niks vanaf en dacht in eerste instantie echt dat het inderdaad voor “gestoorden” was om dat te doen. Nu begrijp ik het veel beter, en jouw stuk heeft daar zeker ook aan bijgedragen. Ik denk inderdaad, mede door mijn ervaring, dat het heel belangrijk is dat de taboe een heel stuk minder wordt. Zodat mensen zoals ik iets beter snappen wat er aan de hand is en hoe ze daarmee om kunnen gaan. Dat iedereen begrijpt dat je echt niet doorgedraaid hoeft te zijn om jezelf te verwonden, maar dat het een manier is voor sommige mensen om met gevoelens om te gaan waar veel meer mensen last van hebben. Waarschijnlijk ook goed voor de mensen die het zelf doen om dat te weten. Dat je niet gek bent als je het doet, bedoel ik.
    Oke ik heb het gevoel dat ik een beetje aan het ratelen ben, in ieder geval: bedankt voor dit stukje en voor je openheid :)

    Reply
    • Anne-Fleur 16 June 2015

      Nee snap ik! Lijkt me ook lastig om op te reageren. Maar toch fijn dat je het gedaan hebt! Dankjewel!
      Pfoei lijkt me lastig zeg.. hartstikke logisch dat je geen idee hebt wat je daar mee aan moet. En inderdaad, zeker als je zelf in de pubertijd zit. Ik snap ook heel erg dat je dacht dat het voor gestoorden was hoor haha, het is logisch dat men zulke dingen denkt wanneer niemand er echt over praat.
      En zeker aangezien de meeste mensen -gelukkig!- er echt niet bij kunnen met hun hoofd waarom je jezelf ooit pijn zou doen..
      Maar heel erg fijn om te lezen dat je het tegenwoordig beter snapt!
      Ja dat is zeker ook voor de mensen die het zelf doen belangrijk om te weten inderdaad.. daar ga je dan ook nog wel eens aan twijfelen.
      Haha nee ik vind niet dat je aan het ratelen bent, fijne woorden en lieve reactie! Dankjewel!

      Reply
  17. […] ook nog even; ik postte de blog over zelfverwonding en wauw. Ik ben echt zo enorm onder de indruk van alle reacties. Ik kreeg zó veel reacties. En […]

    Reply
  18. Sanne 19 July 2015

    Wauw Fleur ik vind dit zooo super knap en tof dat je hier over schrijft. Echt bewonderenswaardig, ontzettend. Juist omdat het zo krachtig en kwetsbaar tegelijkertijd is, wauw :). Ik ben er even stil van met een brok in m’n keel, stil omdat ik het super heftig vind dat je je zo hebt gevoeld dat het pijn doen van jezelf als een verslaving is geworden en je er volgens mij ook heel erg alleen in stond. Maar ook omdat ik het zo goed vind dat je je hebt beseft dat je het zelf leuker moest maken. En je blijft grappig, haha, ik moest hardop lachen om je Buddha stukje. Haha. Ik vind het echt heel knap dat je hier zo open over schrijft en dat je ook aangeeft dat het een onderwerp is om ook met humor over te praten en dat je er voor open staat om vragen te beantwoorden en over te praten. Ik heb zelf toen ik 15/16 was ook een korte periode gehad en dit stopte toen ik met Luc kreeg (toen was ik 17), vanaf toen nam ik me voor om het niet meer te doen en dat heb ik ook niet meer gedaan, maar ik kan nog wel dat gevoel van frustratie of boosheid of verdriet voelen waarop ik toen ik 15/16 was mezelf pijn zou doen. Maar ik zou het nu niet meer doen, niet durven en ook niet willen. Gelukkig ben ik nu een stuk gelukkiger en heb ik dat gevoel van boosheid of frustratie echt zelden, en heb ik m’n emoties ook veel meer onder controle (al ben ik nog steeds heel emotioneel en dat zal ook wel niet veranderen en ik denk ook niet dat dat erg is, ik ben blij dat ik zo emotioneel ben als ik ben, dat past goed bij me).
    Trouwens heel erg mooi wat je vader hier ook heeft gereageerd… :) en ook dat hij zegt dat je er goed aan hebt gedaan het te delen hier.
    Fleur, echt een prachtig stuk, ik vind het echt heel erg tof en knap en dapper, ik denk niet dat ik zelf zoiets zou durven schrijven omdat ik niet zo stoer ben, haha.
    Veel liefs!

    Reply
    • Anne-Fleur 20 July 2015

      Lieve Sanne bedankt voor je mooie reactie! Wat naar dat je het zelf ook gedaan hebt, en wat super super goed en fijn dat je er zo ineens mee gestopt bent! Echt heel knap ook!
      Fijn dat je nu beter met je emoties om kunt gaan.. ik denk ook dat het heel mooi is om zo veel te voelen en zo emotioneel te zijn, maar het is dan wel belangrijk dat je er mee om weet te gaan en ze kun controleren, maar ook accepteren. Maar gelukkig is dat ook het geval bij jou!
      Haha nou volgens mij ben je zo veel stoerder dan je zelf denkt! Ik vond je vegan/vega blog ook heel stoer namelijk. En de beslissing sowieso.
      Nogmaals bedankt voor je lieve reactie <3
      Liefs!!

      Reply
      • Sanne 18 August 2015

        Jij bent lief!
        Jij bedankt voor je lieve reactie op mijn reactie :).

        Reply
  19. Ireen 14 October 2015

    Hoi! Ik volg je blog eigenlijk nog maar pas en lees dit dus nu pas maar ik heb echt veel bewondering voor je! Ik merk bijvoorbeeld dat ik het zelf moeilijk vind om over dingen te praten die ik vroeger deed en waar ik niet bepaald trots op ben omdat ik het zo confronterend vind. Dan denk ik ‘heb ik dat nou echt gedaan? jezus ik was zo’n idioot kind’ en dan schaam ik me denk ik. Ik weet het niet zo goed want langs de andere kant kan ik het ook wel plaatsen, als in, ok ik was jong en dacht er niet over na, iedereen maakt fouten enz. Maar goed. Dit jaar had ik op de hogeschool een nieuw vriendinnetje en op een dag merkte ik op dat zij echt enoooooorm veel en vaak dikke littekens had (heeft) op haar armen en dat ze er ook gewoon mee in het zicht liep. Ik keek er naar en ik kon eerst alleen maar denken aan hoe slecht ze zich moest gevoeld hebben dat ze zichzelf dat aandeed. Vroeger zou ik het nooit nooit nooit begrepen hebben! Maar daarna, toen ik er thuis over nadacht (ja zo ben ik dan, ga ik er thuis over liggen piekeren enz), kwam ik na lang tobben eigenlijk tot de conclusie dat ik enorm blij en ook wel opgelucht was omdat ze zich nu dan blijkbaar toch zo goed in haar vel voelt om ze gewoon in allemans gezich te duwen van ‘mensen kijk maar, dit hoort bij mij en ik verstop me niet meer’. Misschien denkt zij er zo helemaal niet over na maar ik vond het wel een sterk signaal.

    Anyway, wat ik wil zeggen is dus eigenlijk dat ik ook blij ben voor je dat je er over kan praten en er andere mensen mee kan helpen want ik weet zeker dat het helpt en dat het belangrijk is dat het onder de aandacht komt :) Goed gedaan!

    Reply
  20. […] begon met minder eten en afvallen. Het was ongeveer in de vierde klas, ik ging minderen/stopte met zelfverwonding maar had nog steeds geen idee hoe ik met nare emoties om moest gaan. Ik vond mezelf nog steeds niet […]

    Reply
  21. […] op het internet over mijn sores, schaamtes en moeilijke momenten. Ik deelde over mijn verleden met zelfverwonding, moeilijke band met eten en mijn lichaam, en over toen het uit ging met mijn ex. Ik vind dat ook […]

    Reply
  22. Brocc 20 February 2017

    Goeie blog! Ik ben er nu anderhalf jaar helemaal mee gestopt en daar ben ik nog iedere dag blij om. Bijna iedere dag. De drang is zo sterk soms.
    Het ergst vind ik mensen die wijzen. Ja, mijn armen zitten onder de littekens. Ik heb liever dat je het vraagt dan dat je met je vriendinnen fluistert en wijst. Dan voel ik me zo bekeken en ongemakkelijk.
    Liefs <3

    Reply
    • Os 20 February 2017

      Shit ik was iets anders aan het typen (recept) en drukte per ongeluk op enter dus nu staat er bij naam ‘Brocc’

      Reply
    • Anne-Fleur 12 March 2017

      Wat goed!! Ja oh man, zeker aan het begin vond ik dat ook heel moeilijk om mee om te gaan.. en nu soms nog wel eens, maar het wordt gelukkig steeds wat makkelijker! En de littekens vervagen gelukkig ook, en dat ze nooit weg gaan, achja, het wordt ook een deel van wie je bent.
      Stom inderdaad als mensen dat doen.. tuurlijk is het makkelijker dan iemand er naar vragen, dat is echt super eng om te doen, maar mensen snappen helaas niet hoe naar dat is. Misschien wel gewoon omdat het te vreemd voor ze is.. echt heel knap dat je er mee gestopt bent! Mocht je er eens over willen praten of iets, kan dat altijd <3 dankje voor je reactie! X

      Reply

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *