Jullie reacties op mijn vorige verhaal over m’n singer-songwriterschap waren zo lief dat ik een deel 2 wel aandurf. Dus bij deze. Over wat ik er van vond om op een conservatorium te zitten en wat je daar allemaal doet.

Ik heb op de Popacademie van ArtEZ in Enschede gezeten. Waarom daar? Omdat de sfeer me aansprak, omdat ze het vak musiconomie geven (economische, ondernemerskant van het muziekvak) en omdat ze de richting singer-songwriter hebben. Die hebben ze ook wel in R’dam maar daar vond ik de sfeer echt verschrikkelijk, en ook in Amsterdam, maar daar was ik te laat met inschrijven :’) en daarnaast hoorde ik daar ook verhalen over aparte sferen. Ik dacht gewoon; yolo ik ga voor Enschede.

De vakken
De eerste twee jaar heb je enorm veel theoretische vakken; algemene muziekleer, muziek notatie, solfège (dingen herkennen op gehoor en werken aan ritme), zangtechniek, popgeschiedenis (ok volgens mij vergeet ik heel veel vakken?). Daarnaast heb je ook praktijk vakken; bandlab (je word per half jaar bij andere mensen van je jaar in een band gezet en moet dan 15-20 liedjes repeteren en vervolgens daarmee optreden), songwriting oriëntatie, piano (waarbij je de theoretische kennis op een piano toepast) en natuurlijk de individuele zangles en songwritingles. Volgens mij vergeet ik weer heel veel vakken maar okeeee.
In de latere jaren krijg je nog musiconomie, musicmanagement, methodiek, educatie, research, klank en stijl ontwikkeling en je moet stage lopen. Ook heb ik meegedaan met het koor (verplicht voor zangstudenten maar niet voor singer-songwriterstudenten).

De mensen
Ik voelde me op de middelbare school nooit echt op mijn plaats, ik had het idee dat ik er niet bij paste, dat iedereen me toch altijd een beetje vreemd vond. Toen ik op het conservatorium kwam was dit voor het eerst in m’n leven dat dat níet zo voelde… Het was natuurlijk enooooorm spannend, zo veel nieuwe mensen, maar eigenlijk voelde het altijd alsof we een grote fijne groep waren. Ik heb daar ook echt vrienden voor het leven gemaakt, dat is zo fijn.
Ons jaar bestond uit zo’n 30 mensen, met allemaal verschillende instrumenten: gitaristen, bassisten, toetsenisten, zangeressen (en 1 zanger), drummers en nog meer singer-songwriters natuurlijk. Stuk voor stuk lieverds eigenlijk. Ik bedoel, natuurlijk kan je het met sommige mensen beter vinden dan anderen, maar eigenlijk was iedereen supertje lief.

Muziek op de gang
Voor ik naar het conservatorium ging had ik zo’n romantisch beeld dat je in zo’n gebouw dan overal altijd mooie muziek hoorde.. nou dat beeld klopte best wel aardig. Alleen was het dan niet altijd heel mooi. Maar lopend door de gangen hoorde je altijd van alles.. allemaal mensen die druk aan het studeren zijn.
Voor mijn gevoel heerste er absoluut geen competitieve sfeer. Ik bedoel, tuurlijk doet iedereen z’n best en kijk je wel eens naar wat een ander doet en bereikt heeft, maar ik heb juist altijd heel veel steun en liefde ontvangen van klasgenoten.

Meningen
Een kunststudie is onwijs zwaar. Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die zo’n studie doorlopen en denken; eitje. Je hebt constant te maken met meningen. Meningen over iets wat jíj gemaakt hebt. Meningen over dingen die vaak heel persoonlijk zijn. Je bent elke dag bezig met jezelf: jouw liedjes, jouw stem, wat wil jíj bereiken? Hoe profileer je jezelf? Wat is je DNA? Wie ben jij? Wat wil je? Waarom? Hoe? Hoe kun je jezelf verbeteren?
Een conservatorium studie is een mega persoonlijke studie. En ik heb het daar wel erg moeilijk mee gehad. Zo moeilijk dat ik in het 3e jaar bijna gestopt ben. Ik wilde echt zo graag stoppen. Ik zag het niet voor me dat ik nog fucking 1,5 jaar op die school rond moest lopen.. zo veel meningen en welke was nou van mij? Wat vind ik zelf nou? En je moet maar blíjven produceren (zo veel liedjes per semester moet je schrijven en uitwerken en opnemen en dan heb je ook nog een hoofdvaktentamen aan het einde waar je dan weer op beoordeeld wordt.. ).

Uiteindelijk hield ik een pauze van 3 maanden waarin ik me best wel kut voelde, zeker toen ik op een gegeven moment weer moest beginnen en ik alsnog lood in m’n schoenen had.
Maar toen ik weer begon ging het wel. Vond ik m’n plezier wel weer terug. Dus ik maakte (zonder vertraging, yay!) mijn studie af. Voor mijn afstuderen nam ik een EP op, en deed ik een concert.

Ik krijg wel eens de vraag of ik, als ik het over kon doen, ik niet voor een andere studie (bijv Engelse Taal en Cultuur ;)) had gekozen.. maar nee. Hoewel ik niet geheel positief terugkijk op mijn tijd op het conservatorium had ik het voor geen goud willen missen. De mensen die ik heb leren kennen, de kennis die ik op heb gedaan.. ik ben er zó gegroeid; als singer-songwriter maar ook als persoon. En dat is alle pijn wel waard geweest. (klopt die zin? ik ben in de war)

Ok lieve kijkbuiskinderen, hieronder nog een stukje van het chorus van Into the Sea. Voor wie het nog niet allang op instagram gezien had dan. Vandaag weer repetitie!

A tiny tiny sneakpeek of the chorus of Into the Sea during our rehearsal last week. A song that is very dear to me. 🌀 #intothesea #music #songwriter #singersongwriter #1tpony #mermaid

A video posted by Anne-Fleur Kan (@florainthegarden) on Oct 1, 2015 at 11:00am PDT

 

ps. Als er nog vragen zijn over het conservatorium hoor ik ze wel:-)