Het is december, het is koud en het lijkt alsof alles om mij heen langzaam in ijskristallen veranderd. IJskristallen staan stil. Ze zien er mooi uit maar ze doen niks. En ze zijn ook niet uniek.
Iemand vroeg me laatst of ik het niet gek vond dat ik zo veel persoonlijke dingen deel op m’n blog. Ik vond het lastig om te beantwoorden. Sommige dingen vind ik niet zo moeilijk. Ik heb er geen moeite meer mee om openlijke mijn liefde voor de menstruatie cup te bekennen, of om te schrijven over andere vrouwelijke perikelen enzo. Ik vond het schrijven van m’n blog over zelfverwonding doodeng maar was er ook mega trots op. Maar wat wel gek is, is dat ik soms vergeet dat mensen dingen over me weten omdat ik ze schrijf. Mensen die ik helemaal niet ken, maar ook mensen die ik wel ken, vrienden en familie enzo.