Oke en dan nu de tweede kut blog die ik moet schrijven waarvan ik ‘m eigenlijk helemaal niet schrijven wil. Begin augustus overleed de vriend van mijn lieve mama. Hij was ineens weg. En ik vind het nog steeds raar. Na iets meer dan een maand snap ik het nog steeds niet.
Maandag 8 augustus werd ik om 7 uur wakker, en toen ik een mail van mijn moeder met de naam van haar liefde als onderwerp zag voelde het al niet goed. Hij had een hartstilstand gehad die nacht. Mijn moeder had gedaan wat ze kon, de mensen van de ambulance deden wat ze konden. Zijn hart ging weer kloppen na 8 keer reanimeren maar hoe het verder zou gaan kon niemand voorspellen.
Het was zo verschrikkelijk die mail te lezen, en om vervolgens mijn lieve moeder aan de telefoon te hebben. Zoiets mag haar niet gebeuren, dit kan niet, dit gebeurt niet echt. Ik gun niemand zoiets maar mijn moeder nog het minst. Mijn lieve moeder die zo gelukkig was met en door die lieve vriend van haar.
Een onzekere week volgde, gelukkig was een van mijn zussen diezelfde dag nog naar Friesland gegaan om bij m’n moeder en haar vriend te zijn. Hij lag in coma en hoewel er soms hoop was bleek het woensdag uiteindelijk niet meer goed te kunnen komen. Er werd geen enkele vorm van hersenactiviteit geregistreerd.
Ik ging er donderdag naartoe en heb hem gelukkig nog levend gezien. Zijn hand vast kunnen pakken, hem een kus kunnen geven en bedanken. Bedanken voor wie hij was, dat hij in m’n leven was, en voor wat hij mijn moeder heeft gegeven. Oh man die twee samen. Zo mooi en zo goed en zo vol liefde en acceptatie. Zo hoort de liefde te zijn, en zij konden het.
Hij overleed donderdag 13.22. En toen kwam het regelen van de uitvaart. Twee van m’n zussen hebben m’n moeder hier zo goed bij geholpen. Ze dachten aan alles. En hoewel het slopend was en we soms elkaar spuugzat waren van emoties, vermoeidheid en de algehele kut situatie, was het ook een prachtige tijd. Om zo samen te zijn. Om er zo voor mijn moeder te kunnen zijn. Want meer kun je ook niet doen.. Kon dat maar.
Stef en ik speelden Into the Sea tijdens de plechtigheid. Ik wilde dat zo graag doen voor de vriend van mijn mama. Hij vond dat zo’n mooi nummer, zei zo vaak dat hij mijn muziek zo bijzonder vond. Ik wist nooit wat ik moest zeggen als hij daar wat over zei. Dat weet ik sowieso niet. Maar dat ik dit wilde doen wist ik wel. Dat ik dit zo samen met Stef voor hem, voor m’n moeder en m’n zussen en voor mezelf hebben kunnen doen, daar ben ik zo dankbaar voor.
Het voelt zo oneerlijk, zoals de dood wel vaker voelt. Ik herinnerde me nog het ziekenhuis uit te lopen met m’n moeder, er liepen een man en een vrouw voor ons, eind 70, hand in hand. Jullie wel, dacht ik, en mijn mama en haar vriend dan?
Maar ja zo werkt dat nu eenmaal niet. Het leven is een kwestie van eerlijk of oneerlijk, het is gewoon.
Ik wou dat die grote vriendelijke reus er nog gewoon was, dat ‘ie nog steeds elke dag m’n moeder aan het lachen maakte en af en toe mij eens een mailtje schrijft of ineens belt. Maar aangezien dat niet zo is, ben ik dan maar heel erg dankbaar dat ik hem heb leren kennen, dat hij in mijn leven was. En dat hij zo veel voor mijn moeder betekend heeft.
Wat zijn dit soort dingen inderdaad vreselijk oneerlijk. En wat zien ze er inderdaad lief en dolgelukkig uit samen. Ik weet echt niet wat ik moet zeggen hierover, maar ik wil je wel even een hart onder de riem steken. Is niet niks dit, zeker niet om ook je lieve mama zo verdrietig te zien. Prachtig dat jij wel dat nummer hebt kunnen spelen; dat is een heel mooi gebaar. Veel liefs.
En ik vergeet je helemaal te condoleren. Bij deze <3
Heel lief je berichtje, dankjewel.. ik weet ook nooit wat te zeggen, er is niet zo veel te zeggen denk ik behalve dit:) xxx <3
Ah nee wat naar, sterkte! Ook voor je lieve moeder, het is eigenlijk wel heel erg oneerlijk ja…
Dankjewel! Ja stom he.. x
Jeetje. Ik word de laatste tijd echt ontzettend verdrietig van dit soort dingen, en dit keer dus ook. Kan me zo goed voorstellen hoe oneerlijk het voelt. Heel fijn dat jij nog iets moois hebt kunnen bijdragen op de uitvaart, het blijft natuurlijk heel naar en lastig maar hoop dat jullie uiteindelijk weer een manier vinden om ermee door te kunnen gaan! Sterkte <3
Dankjewel voor je lieve reactie! <3
M’n hart breekt hiervan. Wat verschrikkelijk, voor je moeder, en voor jou, en voor iedereen die hem lief had. Heel heel heel veel sterkte <3
Dankjewel lieve Aline, jij weet natuurlijk ook als geen ander hoe oneerlijk die shit soms is.. xxx
Heel veel sterkte! <3
Dankjewel!
Echt verschrikkelijk Fleur.. Het moet zo erg zijn om je moeder zo te zien en om te weten dat ze zo veel verdriet zal hebben. En ook omdat jij zag dat jouw moeder en haar vriend zo gelukkig waren samen en je het haar zo gunt om gelukkig te blijven.
Gelukkig heeft jouw moeder ontzettend lieve kinderen heeft die zo veel voor haar doen en zo veel liefde geven. Je maakt echt een heftige en hectische periode mee, jeetje. Ik vind het zo erg! Gecondoleerd <3
Wauw wat mooi geschreven. Ik wens je heel veel sterkte toe.