Een van mijn favoriete cynische uitspraken. Veelal uitgesproken met mede kruidenvrouwtje Marieke. Maar soms moet je het één zeggen en het ander doen. So I did.
Hoi! Ik lulde laatst wat ‘stories’ aan elkaar via instagram over niethormonale anticonceptie en eindigde ook met de vraag of mensen vragen hadden en/of het interessant vonden erover te lezen. Dat was! Maar toen ik bezig was met een blog daarover, bedacht ik me dat ik het eigenlijk eerst over de cyclus zelf wilde gaan hebben, dan snap je straks veel beter hoe het bijhouden ervan werkt, en hoe het komt dat je door bepaalde vruchtbaarheidskenmerken kan bepalen wanneer je vruchtbaar bent en wanneer niet.
Als ik even terug kijk op de jaren na mijn opleiding tot nu. Complete verwarring en “WAT MOET IK MET MIJN LEVEN” en wanhoop en denken dat het enige wat ik ooit nog zou willen moeder zijn is (wat ook prima is, als dat je enige doel is in het leven, ik wil het zeker ook ooit zijn, maar dat kan niet mijn enige doel zijn). Ik bedoel, kijk naar de tekst hier rechts. Geen idee wat ik met mijn leven moet. En nu, eindelijk, begint het vorm te krijgen. EN DAT IS VET CHILL. Ik ga, beste kinders, namelijk weer studeren. En geen universitaire of HBO studie. Ik ga een keramist worden. En daarnaast? Daarnaast wordt ik hopelijk ook nog eens Sensiplan consulent en dus allround fucking girlboss.
Zoals ik eerder al schreef ben ik sinds mijn week in Schotland (IK ZEI TOCH DAT IK EEN OUDE MAN WERD DIE ALTIJD NAAR VIETNAM ZOU BLIJVEN REFEREREN?!!) bezig met meditatie. Ik probeer het dagelijks maar dat lukt niet altijd, soms doe ik het dagelijks en dan lukt het nog steeds niet want; alle shit die naar boven komt drijven in je hoofd wanneer je effe lekker mindful probeert te zijn. Mijn god. Niet te doen. Maar goed, dat dan ook maar weer accepteren, want ik doe mijn best, ook als het niet lukt. Het is allemaal oke. Maar toch. Een blog voor de mede-mediteerder die zich af en toe afvraagt of hij/zij de enige is die zo’n shitstorm aan random gedachten heeft tijdens meditatie.
Toen ik in Schotland was (ja, ik ga nu altijd refereren naar die ene keer toen ik in Schotland een retraite volgde, net als oude Amerikaanse mannen met ‘nam), had ik 2 kamergenootjes die ongeveer de helft van de dag sliepen. Waardoor ik de hele tijd dacht: yo je bent op een vet mooie plek en hebt allemaal leipe mogelijkheden (tot yoga, tot wandelen, tot mooie gesprekken met mooie mensen) waarom ga je slapen?! ZO’N ZONDE.
Maar het zette me ook wel aan het denken over wat je zelf vindt wat je moet doen, en wat je eigenlijk nodig hebt. De verwachtingen die je van jezelf hebt versus je basisbehoeften die je ervoor aan de kant schuift en/of waarvan je niet doorhebt dat je ze nodig hebt.
Ok dat heb ik onbeschaamd gejat van De Correspondent. Maar het klinkt gewoon zo leuk (en het is ook heel erg tof trouwens, mocht je even niks te doen hebben en jezelf willen verliezen in de wondere wereld van youtube zou ik zeggen ga lekker je gang).
Ik wilde graag nog even terugblikken op 2016, want daar had ik in december nog geen zin in maar hallo ik laat dat toch niet zomaar voorbij gaan? (Retorische vraag. Blieft geen antwoord)
Een maand geleden was ik in Schotland, waar ik een week retraite volgde bij Dhanakosa. Een week lang yoga, meditatie, prachtige natuur en af en toe wat stilte. En nu dan eindelijk een blog erover.