Ik ben iemand die redelijk open is op het internet over mijn sores, schaamtes en moeilijke momenten. Ik deelde over mijn verleden met zelfverwonding, moeilijke band met eten en mijn lichaam, en over toen het uit ging met mijn ex. Ik vind dat ook belangrijk; er is al zo veel moois op het internet; ook de donkere momenten moeten aanwezig zijn en ik ben er van overtuigd dat mensen zich er beter door voelen door te zien dat ze niet alleen zijn in hun verdriet en moeilijkheden. Maar ik deel niet altijd alles. Soms is privé privé, soms moet dat om de moeilijke momenten door te kunnen werken en zo op te kunnen lossen. Zoals afgelopen tijd. Maar wat ik me, zeker door de afgelopen tijd, steeds beter besef is dat mijn leven er vrij goed uitziet op het internet. Ik werd er weer even aan herinnerd toen een vriendin van me vanochtend (via een spraakberichtje) zei; “want op sociale media ziet je leven er nu best rooskleurig uit moet ik zeggen” nadat ik tegen haar (in een spraakberichtje) zei dat het aan de ene kant goed gaat en aan de andere kant niet.
DUS. Vandaag in de talkshow, mijn -waarschijnlijk zeer chaotische- monoloog over wat ik hierboven beschreef. *start introtune van oprah*
Ik ben zelf ook (er maar even van uitgaande dat jij, die dit leest, het ook is) vatbaar voor wat ik hierboven beschrijf. Dan zie je blogs van mensen en dan denk je; wauw.. jij hebt alles.. je loopt 3 keer per week hard (en hebt er geen moeite mee jezelf de deur uit te krijgen), hebt tof werk, maakt mooie foto’s en bent creatief, je eet lekker en gezond, je hebt een kat of twee (of vier)(OF ZES)(WIE BEN JIJ JIJ GEMEEN PERSOON GA WEG), je hebt een leuke vriend en jullie wonen samen (in een perfect ingericht in zonlicht doordrenkt huis in het centrum) en houden van elkaar en hebben nooit ergens ruzie om zelfs niet over wie er als eerste mag poepen als je beide moet. Jij weet jezelf iedere dag weer vrolijk uit bed te sleuren om lekker aan de slag te gaan met je eigen illustratiebedrijfje, je eigen sierraden, je fantastische coachingswerk of muzikantenbestaan.
En hier zit ik, ik ben nu al 45 minuten facebook door aan het scrollen en moet zo werken, ik woon in Lunetten en de prachtige kast die ik nu bijna een jaar geleden kocht (voor vierhonder euro) staat nog steeds op de grond (hij moet opgehangen worden), vanavond fiets ik naar huis en dan eet ik in mijn eentje terwijl ik een serie kijk en mis ik Stef die ik woensdag pas weer ga zien, oja en dan moet ik morgen weer werken en weer mezelf vermaken en eigenlijk moet ik tekenen en lezen en bloggen maar uiteindelijk zit ik weer Bob’s Burgers te kijken tot ik ga slapen, en oja wat wilde ik ook alweer met m’n leven bereiken?
Oke, nu overdrijf ik ook wel hoor, maar dit zijn wel dingen waar ik mee zit, dagelijks. En niet dat ik me er altijd sip over voel, en sommige dagen is het ook bijna niet aanwezig, maar nogmaals, het is er, en je ziet het niet op de instagram foto van hoe gezellig het wel niet was om bij Rabarber koffie te drinken met mijn leuke vriendje. (zie figuur 1 boven aan de post)
En dat is ook wel weer het ding met social media en blogs; als iemand dan iets moeilijks deelt, dan klinkt het alsnog veel beter dan hoe het bij jou is. Ik vind de blog van Nirrimi Firebrace (my god die naam alleen al is perfect) echt prachtig, maar ik betrap me er wel eens op te denken ‘zelfs haar moeilijke momenten zijn mooier dan die van mij.’ Of zoiets in ieder geval, misschien dat dit niet precies verwoord is zoals ik het bedoel maar ik hoop dat jullie het snappen.
Wellicht had ik met mijn Stil en Stilte voor de Storm blogs wel hetzelfde effect op “jullie.” Zagen jullie mij in je hoofd op een steen op het strand bij een woeste zee zitten terwijl er over beide wangen 1 traan rolt (en mijn mascara bleef zitten), terwijl ik poëtisch inzag hoe waardevol en mooi het leven is ondanks de zware momenten met op de achtergrond een melancholisch liedje van Laura Marling door speakers die in de wolken verstopt zitten.
En ik zág (en zie) ook wel in hoe waardevol die momenten waren en zijn, maar voornamelijk zat ik thuis, in mijn eentje, huilend met een rood hoofd. Ik voelde me zo alleen, zo verschrikkelijk verloren, zo boos op mezelf en die stomme liefde en alles. Snot uit mijn neus, stinkend omdat ik geen zin had om te douchen en mezelf constant afvragend of het allemaal wel goed kwam. Het was kut. Het was lelijk, het was verschrikkelijk en er was niks moois aan. Niet op dat moment in ieder geval.
Wat ik denk dat er met zulke dingen gebeurd is dit: Als iemand anders het vertelt klinkt het als een verhaal, als je er zelf in zit is het donker, lelijk en angstig.
In ieder geval. Over dit hele onderwerp zijn natuurlijk ook al duizend blogs geschreven. Dit is nou eenmaal het euvel dat bij onze online presence komt kijken.
Ik ben ook maar een debiel met een moeilijk leven. En naast dat ik niet altijd alles wil delen (sommige dingen moet je met z’n tweeën oplossen, of met de hulp van goede vriendinnen), vind ik social media soms ook fijn omdat het ook juist even niet over het moeilijke hoeft te gaan; ik kan even mooi weer spelen en dat is soms best fijn.
Maar het vervelende vind ik dus het idee dat mensen bij mij zouden denken dat ik alles op een rijtje heb (hehehe sukkel), zo goed bezig ben (ik doe mijn best maar niet altijd), dat ik een vriendje heb en dat we van elkaar houden en het altijd super goed gaat en we nooit twijfels hebben (gelukkig houden we heel veel van elkaar, anders was het wel heel sip, maar het is echt niet altijd makkelijk, en dat hoort er (helaas?) gewoon ook bij), dat ik elke dag uit mijn bed spring en naar mijn planten roep: JONGENS HET IS WEER EEN NIEUWE DAG WE MOGEN WEER JOEPIE GELUKKIG IK BEN ZO BLIJ KOM MAAR OP MET ALLES.
En natuurlijk lieg ik niet als ik een foto post op instagram, het wás leuk bij Rabarber, ik bén blij dat ik weer eens seitan gemaakt heb. Maar je ziet dan alleen het moment dat ik bij Rabarber ben, en de keer dat ik (voor het eerst sinds een kwart jaar ofzo) weer eens seitan maak. Als ik eens alle moment dat ik onwijs ongeïnspireerde shit aan het doen ben op de foto zou zetten had ik 0 volgers meer :’)
En bijv. mijn weekoverzichten, als ik jullie daarbij ging vervelen met alle moeilijke momenten of moment die zo zo waren.. naja je snapt m’n punt.
Daarnaast heb je ook alle bijschriften bij de IG foto’s, die laten de foto toch ook altijd net wat magischer klinken dat ‘ie is. “Net naar de wc geweest, lekker even een rustmomentje gepakt, zo mindful, en aah ik rook gewoon dat het lente wordt!!!!! #voordatikgingpoependan #HAHALOL #springtime #happy #urinerenkunjeleren #liveauthentic”
Nou goed, dit was mijn verhaal. Ik kan nog wel minstens 3 alinea’s door maar ik moet zo toch wel echt naar m’n werk. *start outrotune van Oprah*
Mooi geschreven en ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat je hier over schrijft. Ik heb dagelijks dit gevoel als ik op Instagram kijk en wellicht ook als ik jouw foto’s zie. Vroeger had ik er wel meer moeite mee, vooral op Tumblr, een medium waar ik destijds ook mee gestopt ben omdat het me meer kwaad dam goed deed.
Ja tumblr heeft daar ook wel een handje van.. het is logisch en lastig dat het bij al die social media komt kijken. Maar wel jammer natuurlijk.. ik hoop maar dat iedereen die online aanwezig is eerlijk durft te zijn en ook soms de nare dingen durft te posten (en dat de kijken dan niet dat romantiseert ;)) maar goed, ik denk in ieder geval wel dat er al meer aandacht aan geschonken wordt dan eerst en dat is goed!
Bedankt voor je reactie!:)
Ik had een tijdje geleden precies dezelfde gedachte moet ik zeggen. Ik vind het echt echt heel vervelend als lezers van mijn blog zouden denken dat ik een perfect leven met alles wat mijn hartje begeert, want ik heb wel heel veel, maar het heeft óók zo’n z’n moeilijkheden en imperfecties. Aan de andere kant zijn het wel de momenten waar ik echt van geniet die ik met de buitenwereld deel, juist omdat ik er zo enthousiast over ben, dus dat zie je vooral (en soms juist als ik heel boos of heel verdrietig ben maar dat komt toch minder vaak voor en zou ook minder leuk zijn). Het is schipperen inderdaad en ik merk ook wel dat ik soms een soort disclaimer in mijn blogs zet om te zorgen dat anderen zich niet rot voelen ofzo, heel raar is dat. Maar inderdaad: zelf heb ik het ook als ik blogs van anderen bekijk (of Instagram accounts vooral want ik heb zelf een soort Instagram complex, kan er helemaal niets mee). Ondertussen weet ik wel een beetje hoe ik het moet relativeren, ook omdat ik gewoon een aantal mensen met zo’n mooiweer-account persoonlijk beter ken en nu een beetje kan generaliseren dat ook die mensen hun struggles en dipjes hebben.
Ja precies.. ja inderdaad de leuke dingen wil je júíst delen, waardoor er vaak natuurlijk juist alleen maar zonnige dingen online staat, en dat moet zeker ook kunnen. Weet ook niet of ik het ‘de verantwoordelijkheid’ van de blogger vind of van de lezer of van beide of van beide niet.. maar inderdaad, soms wil je gewoon een disclaimer er in zetten voor het geval dat er iemand thuis denkt dat jij wél alles hebt.
Ik hoop maar gewoon dat iedereen in blijft zien dat we allemaal mensen zijn met mooie én moeilijke momenten, en dat mensen plezier uit de leuke momenten kunnen halen en steun uit de minder leuke. Dat zou toch ideaal zijn:-)
Ja dat is ook fijn inderdaad, dat je iemand van het internet leert kennen en ineens denk: ok jij hebt ook gewoon wel eens een pukkel op je neus ;-)
LOVE DEZE POST ECHT ZOWEL VANWEGE HET WAARHEIDSGEHALTE ALS VANWEGE HET GRAPPIGHEIDSGEHALTE.
“Wellicht had ik met mijn Stil en Stilte voor de Storm blogs wel hetzelfde effect op “jullie.” Zagen jullie mij in je hoofd op een steen op het strand bij een woeste zee zitten terwijl er over beide tranen 1 wang rolden (en mijn mascara bleef zitten), terwijl ik poëtisch inzag hoe waardevol en mooi het leven is ondanks de zware momenten met op de achtergrond een melancholisch liedje van Laura Marling door speakers die in de wolken verstopt zitten.” – nou ja ik zag het destijds niet LETTERLIJK zo voor me, maar nu ik erover nadenk… eh, toch wel een beetje. Omdat het zo mooi geschreven was, of zo. Echt superraar als je je hersens gebruikt, want ik weet heus wel dat zoiets niet zo gaat.
Hahah :p
Ja gek he.. ik snap niet waarom want alle verdriet is even kut en niemand wil het, maar het verdriet van een ander ziet er toch beter uit op instagram ofzo ;-)
Prachtig beschreven! Echt zo herkenbaar en ook frustrerend. Ik hoop dat je je snel weer heeeel goed gaat voelen. Dat weet ik zeker want het komt altijd goed, en zelfs als het niet zo lijkt te zijn, komt het toch nog goed! ❤️
Ahw dankjewel!! <3 Het gaat voornamelijk wel goed hoor (gelukkig!:)), maar dankjewel, lief!
Hahaha wat schrijf je toch heerlijk! AMEN.
Haha dankjewel! :D
Ik ken de intro en outro tune van Oprah niet :( (Hier, mijn leven is ook niet zo rooskleurig!)
Social media ís ook gewoon een medium “voor de fun”; de meeste mensen delen daar alleen leuke dingen en misschien heel af en toe een sterftegeval of zo, maar echt geen existentiële crisis (of een milde afgeleide daarvan). Het is dan – als tegenhanger – juist mooi dat je hier op je blog ook een andere kant van jezelf kunt laten zien. Dat vind ik knap en persoonlijk lees ik liever een eerlijke blog met wat zelfspot, dan dat je er een poëtisch verhaal van maakt en je eigen sores romantiseert. Niet dat ik het niet kan waarderen als iemand mooi schrijft (wat jij kunt), maar als je praat over wat je echt voelt, mag daar ook best een beeld bij van overal snot en uitgelopen mascara, indien van toepassing :P
Iedereen heeft zijn/haar eigen dingen waar hij/zij mee zit en het is goed je dat te realiseren als je gedemotiveerd raakt door de “perfecte” levens die anderen volgens social media hebben. Bovendien kan een ander ook jouw blog lezen en denken: had ik dit of dat wat Fleur heeft ook maar…
Haha nee ik weet ook eigenlijk niet of ze überhaupt een tune had…? Maar oke.
Ja dat heb ik zelf ook wel als ik bij anderen lees.. maar wat je zegt, ik kan er ook wel van genieten (nouja zo zei je het helemaal niet) als iemand heel mooi schrijft, mooie of nare dingen. Maar het “effect” van wat ik beschreef zal dan misschien minder zijn ook, als je het over snot enzo hebt (het is vroeg, de koffie is op, ik kom niet echt uit m’n woorden).
Ja ik hoop dus ook niet dat mensen dat bij mij hebben.. of als ze dat wel denken, ze zich ook bedenken dat ik andere dingen weer niet hebt en het allemaal niet zo perfect is als het eventueel kan lijken.
Even reageren hoor, want ik krijg juist veel energie door jouw blogs en verhaaltjes! Het ‘normale’ leven is soms ook maar saai en druk (slapen, werken, koken, boodschappen, schoonmaken). Dan is het soms heel lekker om te genieten van ‘niks’, maar ondanks dat probeer jij toch dingen te ondernemen. Dat vind ik superknap! Geniet van de dingen die je doet, zelfs van een hele dag series kijken! Niks mis mee!
Haha ahw wat lief!! Het normale leven is soms wel saai inderdaad.. en even naar iemands anders bezigheden kijken is dan wel heel fijn:) En er is idd ook niks mis mee, maar wel als iemand z’n eigen leven met het mijne zou vergelijken en zou denken dat ik alles maar op een rijtje heb en altijd alleen maar mega leuke dingen doe, en dat die persoon daar dan verdrietig van zou worden.
De volgende keer als ik een dag series ga kijken (en me een complete doos voel daardoor;)) zal ik aan je woorden denken!
Liefs, Fleur
Ik ben dus zo iemand die wel je blog leest maar nooit reageert, maar kan het nu toch niet laten omdat je hier wel héél treffend beschrijft waar volgens mij heel erg veel mensen mee zitten. Nu vind ik dat ik best een fijn leven heb, gelukkig, maar soms vraag ik me af waar het fout gegaan is wanneer er weer iemand uit mijn vriendenkring een droomappartementje recht onder de Dom vindt terwijl ik op m’n 25e nog steeds niet afgestudeerd in een flatje in Kanaleneiland zit. Maar ach, die vrienden hebben dan misschien weer liefdesstruggles, en daar heb ik (op het moment) dan weer geen last van. Problemen zowel erkennen als relativeren, dat is de truc geloof ik. Hoewel ik ook nog niet helemaal door heb hoe dat nu precies moet.
Het is in ieder geval fijn om in jouw mooi geschreven stukje te lezen dat ik niet de enige ben die met dit soort dingen zit :)
Ja dat is inderdaad de truc.. (en waar ik gelijk aan moest denken; als je onder de dom woont heb je elke uur van de dag fucking kerkklokken door je huis galmen dus daar zitten ook weer nadelen aan ;))
En gewoon bedenken dat ieder z’n eigen pad (ok ik word hier wel een beetje misselijk van) heeft.. En waar dat pad naartoe leidt is natuurlijk ook voor ieder weer anders. Al is dat soms wel even moeilijk te beseffen en te voelen.. en dan heb je van die dromerige instagram accounts.. nouja goed ik ga weer doelloos woorden neerzetten
Dankjewel voor je reactie! X
[…] maar dat vergeten we vaak. Daarom vond ik het ook zo heerlijk om Anne-Fleurs blog over ‘Het perfecte leven‘ (wat dus niet bestaat) te lezen (die blog is ook nog eens heel grappig, dus zelfs al heb je […]
Mooi beschreven. Ik ben me er altijd wel bewust van dat mensen op social media veel dingen wat mooier voordoen. Ik vind het zelf altijd best grappig om mijn ‘fails’ op social media voorbij te laten komen,maar het lijkt al snel op zeuren vind ik. En het lijkt me ook eens leuk om de haarbal zo groot als een hamster die ik uit mijn doucheputje trek op Instagram te zetten, maar ik vrees dat daar weinig waardering voor komt. #hetlevenzoalshetis
Hahah ja daar heb ik ook wel eens moeite mee! (dat je je fails wilt laten zien maar dan misschien als een zeikerd overkomt terwijl het eigenlijk gewoon zelfspot ofzo is).
Hahah oh please zet die haarbal online, ik ga liken!
(en ik bedoel, het gaat natuurlijk om de likes;))
DANK HIERVOOR. Ik voel me oprecht beter nu. liefs <3
Ahw dat vind ik fijn!! Liefs!