Ik wist al dat ik lieve vriendinnen heb. Ik prijs me gelukkig met 4 lieve beste vriendinnen. 2 ken ik er al van vroeger, middelbare school. En de andere 2 van mijn studie. Met 1 heb ik samengewoond (en heb ik een kattenbaby)(ai, ja dat zei ik echt)(ff kotsen)(grapje), met 1 heb ik in een muzikaal duo gezeten en opgetreden, met 1 heb ik zo veel gewandeld en op zo veel foto’s model gestaan, en met 1 heb ik zo veel achterlijke dingen gedaan dat ik soms bijna in m’n broek plaste van het lachen (bij de blokker vragen of we een pizza konden bestellen omdat we dat in de folder hadden gezien, zulk soort ongein).
Met alle 4 heb ik gelachen. Met alle 4 heb ik gehuild.

Ik ben echt zo zo dankbaar dat ik 4 van zulke ongelofelijke lieverds tot mijn vriendinnen mag rekenen. Wat dat betreft ben ik de grootste bofkont die er is.
De situatie waar ik in zit is natuurlijk kut, maar je weer even ten volste beseffen hoe bijzonder het is zulke fantastische vriendinnen te hebben, dat is echt heel erg mooi. En dat geeft me ook echt heel erg veel kracht en positiviteit.

Ze hebben we afgelopen tijd allemaal zo lief gesteund en geholpen. Ik weet gewoon dat ik altijd bij ze kan komen huilen of lachen of praten of juist niet praten. En zij bij mij ook. Tenminste, ik hoop dat ze dat weten. In ieder geval weten ze dat ik van ze houd, allemaal, stuk voor stuk. Wát een mensen zijn het toch.

Ik hoop oprecht dat iedereen op de wereld iemand in zijn of haar leven heeft zoals ik dat ook heb. Iedereen verdient dat.

En dan ga ik nu mijn melkflessen aan de zon laten zien. Wend je ogen alsjeblieft af mocht je me tegenkomen, want het zal pijn doen als je er recht naar kijkt.

Liefs, Fleur

ps. de prachtige foto is ook door een van die schatten gemaakt. Haar flickr nogmaals.