Toen ik in Schotland was (ja, ik ga nu altijd refereren naar die ene keer toen ik in Schotland een retraite volgde, net als oude Amerikaanse mannen met ‘nam), had ik 2 kamergenootjes die ongeveer de helft van de dag sliepen. Waardoor ik de hele tijd dacht: yo je bent op een vet mooie plek en hebt allemaal leipe mogelijkheden (tot yoga, tot wandelen, tot mooie gesprekken met mooie mensen) waarom ga je slapen?! ZO’N ZONDE.
Maar het zette me ook wel aan het denken over wat je zelf vindt wat je moet doen, en wat je eigenlijk nodig hebt. De verwachtingen die je van jezelf hebt versus je basisbehoeften die je ervoor aan de kant schuift en/of waarvan je niet doorhebt dat je ze nodig hebt.

Even zitten, of slapen overdag, dat kan eigenlijk niet. Dan verdoe je je tijd. Je zou moeten tekenen, een blog schrijven, werken aan je leven een succes maken (of houden) zoals je iedereen op instagram ziet doen.

Ik heb nogal hoge verwachtingen van mezelf. Verwachtingen die vaak ook nog eens onrealistisch zijn. Die verwachtingen zijn zó hoog -en gaan ook nog eens gepaard met perfectionisme, dat ze me verlammen. Ik probeer er dus niet aan te voldoen, maar ik ga op de bank zitten en Gilmore Girls kijken, waardoor ik vervolgens teleurgesteld/boos ben in/op mezelf omdat ik geen flikker doe en dus alsnog faal.

Sowieso is dit iets waar ik in 2016 me bewust van ben geworden dat ik het doe. En dat het nogal niet-helpend gedrag is. Wat ik zo interessant vond aan mijn slapende kamergenootjes is dat ze, naar mijn idee, de behoeften van hun lichaam vóór hun eigen verwachtingen zetten. Ze kwamen daar niet om alles er uit te halen wat er uit te halen viel omdat ze vonden dat ze dat moesten, ze kwamen daar omdat ze iets nodig hadden. Ze hadden rust nodig, slaap, alleen zijn en tijd tot nadenken. En dus luisterden ze naar die behoeftes en zorgden ze ervoor dat die vervuld werden.

Het is iets waar ik me sindsdien bewuster van probeer te zijn. Wat vertelt mijn lichaam me? En het is zo simpel als; heb ik honger, dan eet ik. Heb ik dorst, dan drink ik. Ben ik moe, dan slaap ik. Etc.
Waarom zou het leven alleen maar gaan om dingen moeten doen en jezelf elke minuut proberen te verbeteren? Ik werk 28 uur in de week, ik volg 2 cursussen, ik sta doordeweeks vrijwel nooit later dan 7 uur op, ik heb een vriendje waar ik tijd en energie in wil steken, ik ben bezig aan een opera, ik probeer mijn kamer opgeruimd te houden en mijn afwas te doen, mijn vrienden te spreken en op de hoogte te zijn van hoe het met ze gaat.

Is dat niet al genoeg? Móét ik niet al genoeg van mezelf? Natuurlijk ben ik altijd voor jezelf verbeteren, voor werken en dromen en doen (ook al vind ik die shit kei moeilijk allemaal en lukt het me nog niet echt). Maar het moet niet ten koste gaan van de dingen die je in eerste instantie nodig hebt om alle andere dingen te kunnen.
En die dingen zijn voor iedereen anders; ik moet op tijd (en genoeg) slapen, veel eten, genoeg water drinken, ik moet dagelijks buiten komen en mensen spreken, ik moet mijn vrienden regelmatig zien. Dat alles eerst. Daarna komen alle verwachtingen wel.

En over verwachtingen kan ik ook nog wel een heel verhaal schrijven. Over dat ik zo goed ben ik zitten en nadenken en dat ik eigenlijk gewoon zou willen doen maar geen idee heb hoe, hoewel het antwoord volgens mij alsnog ‘gewoon doen’ is, en ik het dus eigenlijk wel weet. Maar dat verwachtingen hebben niet echt goed is in dit geval omdat je beter gewoon kunt denken “yo ik vind dit vet leuk dus ik ga het gewoon proberen en dan zien we dan wel.”

Dit verhaal was lekker in de ik-vorm, maar weet dat ik zeker niet de enige ben die in dit patroon vastzit. Nog iets waar ik me steeds bewuster van word; als jij iets voelt zijn er sowieso miljoenen anderen die precies hetzelfde hebben. Geen special snowflake zijn is fijn.