Deel 3 van hoe mijn bestaan als singer-songwriter me is afgegaan tot nu toe. Over dat je dan een muziekstudie hebt gedaan en wat je dan met je leven moet naast huilen en chocolade eten.

Leven na het conservatorium
En toen. Toen was ik ineens geen student meer maar een afgestudeerd singer-songwriter. Omg, nou, probeer met die diploma maar eens een baan te krijgen :’)
Ik dacht oke oke we gaan er volle bak voor! Ik heb toch ooit op Lowlands gestaan?! Wat doe ik nu dan?! Kom op Anne-Fleur je moet hard werken en veel spelen en je moet gaan gaan gaan!!
Maar tijdens optredens dacht ik alleen maar: oke.. oke.. iedereen vindt het kut. En dat klopt ook.. m’n liedjes zijn ook kut, ze zijn saai, niemand vindt het leuk. Ze willen naar huis. Je kan maar beter ophouden. Je bent een fucking slechte singer-songwriter en je kunt er niks van.
Ik trad alleen nog maar op omdat ik dacht ‘ja.. dat moet ik toch doen? En ik heb fucking 1000 EP’s thuis liggen die op moeten’ (nog steeds overigens, please koop er 12 ik wil er van af :’)). Tot een van mijn lieve vriendinnen (Tineke) zei: waarom stop je niet gewoon even?
Dus dat deed ik.

Fuck muziek
Ik stopte met singer-songwriter zijn. Met schrijven met zingen met spelen met optreden. Ik vond het allemaal kut. Misschien begin ik ooit wel weer dacht ik, maar nah, waarschijnlijk niet, ik heb het wel gehad met die muziek. Fuck muziek.

Het was zooooooooooo bevrijdend om dat te denken!! Eindelijk geen druk meer! Niet meer móeten schrijven en móeten zingen en repeteren en altijd maar moeten moeten en nadenken over wat wil ik nou en hoe ga ik dat doen. Ik kreeg vaaaaaak de vraag “vind je het niet zonde dat je nu niks meer met muziek doet?” “Uhm.. nee?” Ik heb zo veel geleerd, en ik wil gewoon doen waar ik gelukkig van word. Ik wil alleen nog maar dingen doen waar ik energie van krijg (oke. en afwassen en stofzuigen. omdat dat gewoon moet). Dus ik ging tekenen, yoga doen, meer bloggen (maakte een website enzo, die ene waar je dit nu op leest jwz). Tot Stef me vroeg mee te zingen met KIND.

“dus ik ging tekenen”

Grapje luf joe muziek
Hoewel ik eerst nog niet wist of ik weer met muziek bezig wilde zijn deed ik het toch maar en hoewel ik het heeeeel spannend vond en ik er erg onzeker van werd, vond ik het ook suuuper leuk om weer in de repetitieruimte te staan en muziek te maken! Ook mega fijn omdat ik zelf niet stomme regelshit en belastingdienstmeuk hoefde te doen, want; niet mijn band. Ik kreeg er energie van en vond het super leuk en een leuke groep mensen.
Vanaf het begin zei Stef al: laten we als we het concert hebben gehad ook eens samen jouw muziek doen, dus toen dacht ik nog jaa.. nouja.. meh, misschien.. dat zien we dan wel. Maar goed, toen was het concert geweest en gingen we dat inderdaad maar eens doen en aan het einde van de repetitie was mijn gedachte: KUNNEN WE MORGEN NOG EEN KEER??!! Sindsdien hebben we eigenlijk wel wekelijks gerepeteerd, en nu een set van 9 liedjes, waar zelfs 2 nieuwe liedjes bij zitten! Omg! 2 nieuwe liedjes geschreven! Dat had ik écht niet gedacht een jaar geleden..

En nu?
Ik wil nu weer proberen wat meer tijd te steken in One Trick Pony (mijn artiestennaam dus:-)). Om het wat serieuzer te nemen. Dat vind ik fucking eng want eigenlijk heb ik me er nog nooit helemaal de tering voor gewerkt, ben ik er nooit 100% voor gegaan (want stel je voor dat het niet lukt?) deed ik altijd juist zo min mogelijk.. en dat wil ik nu dus proberen anders te gaan doen. Al is nog wel mijn voornaamste gedachte: ik wil het leuk vinden en blijven vinden.
Het optreden van de 23ste geeft me heel veel stress.. kan ik het wel? Komt het wel goed? Gaan mensen het wel leuk vinden? En omegotje Stef speelt piano.. straks doet hij het fout en wat dan?! (controle uit handen geven, moeilijk;-)) Ik ben ook bang dat dit mijn enige gedachtes tijdens het spelen zullen zijn.. en daarom is mijn doel ook voor de 23ste om zo veel mogelijk ín m’n nummers te zitten. Zo hard bedenken waar je nummer over gaat en het zó echt voor je proberen te zien, dat je eigenlijk niet aan iets anders kan denken.

En dan achteraf trots zijn op mezelf. Maakt niet uit of het goed ging, of ik een foutje maakte, of Stef een foutje maakte, of ik het liever net iets anders had gewild, of ik iemand een keertje zag gapen tijdens het optreden.. nee, gewoon trots zijn omdat ik er weer stond en het aandurfde en het fucking gedaan heb!

Dat dus.

Okeeeee… dit was denk ik mijn verhaal wel..? Ik zou zo 123 even niet weten wat ik verder nog kan schrijven over mijn songwriterschap. Of zijn er eventueel vragen of het schrijfproces of weet ik veel?
Het lijkt me ook wel weer heel erg leuk om songwritingcoachings te gaan geven.. maar dan heb ik weer geen zin om leerlingen te gaan zoeken :’) luiwammes.

En nu weer op naar m’n repetitie! Oja! 23 oktober in de Kargadoor, deur open om 20:15 en entree €5,- Meer info hierrrr

ps. Bedankt voor jullie lieve berichtjes op vorige posts, ik vind het altijd zo leuk om reacties te lezen! Ik zit niet zo vaak achter m’n laptop en reageren op jullie reacties schiet er daarom nogal best wel bij in. Maar ik vind het heel leuk dus, om te lezen, en reageren ga ik ook zeker wel weer doen. Liefs!