Toen ik in Schotland was (ja, ik ga nu altijd refereren naar die ene keer toen ik in Schotland een retraite volgde, net als oude Amerikaanse mannen met ‘nam), had ik 2 kamergenootjes die ongeveer de helft van de dag sliepen. Waardoor ik de hele tijd dacht: yo je bent op een vet mooie plek en hebt allemaal leipe mogelijkheden (tot yoga, tot wandelen, tot mooie gesprekken met mooie mensen) waarom ga je slapen?! ZO’N ZONDE.
Maar het zette me ook wel aan het denken over wat je zelf vindt wat je moet doen, en wat je eigenlijk nodig hebt. De verwachtingen die je van jezelf hebt versus je basisbehoeften die je ervoor aan de kant schuift en/of waarvan je niet doorhebt dat je ze nodig hebt.