Een tijdje terug kreeg ik een berichtje van Danique van Oak & Fir, die ik al een tijdje via instagram volgde, en eenmaal ontmoette tijdens de super leuke nieuwjaars girlbosses meet up die Aline en Naomi organiseerden afgelopen januari. Danique vroeg me of Stef en ik misschien voor haar camera wilden verschijnen, en uhm, ja duh. Vet cool!
Oke en dan nu de tweede kut blog die ik moet schrijven waarvan ik ‘m eigenlijk helemaal niet schrijven wil. Begin augustus overleed de vriend van mijn lieve mama. Hij was ineens weg. En ik vind het nog steeds raar. Na iets meer dan een maand snap ik het nog steeds niet.
Wat was het weer lang stil. Er is ook zo veel gebeurd afgelopen maanden.. mijn hoofd zit nog zó vol dat ik niet weet of ik er iets uit krijg, maar ik wil wel graag iets schrijven hier.
Want zoals je misschien op instagram al zag is de wereld twee gebroken hartjes rijker.
De oplettende lezer had misschien al iets door. Er was ineens een jongen die vaker terug kwam op foto’s in mijn blogs, op mijn instagram, een jongen waar ik het af en toe over had. Misschien dacht je, net als ik lange tijd dacht, ‘ach, dat zijn gewoon vrienden.’ Maar dan zat je, net zoals ik dat zat, fout.
O meisje lief meisje. Ik vind het zo erg dat dit je is overkomen.
Je hebt geleefd in liefde, in de schoten -of eerder, ernaast- van liefhebbende mensen
Je had ook zo moeten sterven. Niet zo. Niet in je eentje, bang. Niet op deze manier.
Het spijt me zo dat ik er niet was. Dat het niet anders is gegaan.
En toch ergens, is het net een boek, nooit op avontuur en dan toch ineens
– Ik ga maar eens op huis aan. Op avontuur.
Via de tuin van de buren. Via donkere steegjes en struiken.
Via straten en weilanden en misschien wel onbekende handen.
Altijd overal zo bang voor en dan ineens dit.
Maar toch. Je hebt geleefd in liefde en je had ook zo moeten mogen sterven.
In armen, in schoten, geborgen, warm, geliefd.
En ik vind het zo zo erg dat het niet zo gelopen is.