Stil. Het is even stil. Zonder dat ik het door had heb ik bijna twee weken niks gepost. Maar ik heb ook even stil nodig. Contemplatie, meditatie, confrontatie. De drang om hier sarcastisch, cynisch, lacherig te doen, om dingen weg te wuiven (om domme opsommingen van woorden die op -atie eindigen te maken), om te vermijden. Het is alleen maar een spiegel voor hoe het echt is. Hoe ik ben. Het voelt alsof ik uit twee aparte eilanden besta, alsof ik geen boot heb en het water steeds zo koud en diep is dat ik de oversteek niet durf te maken. Er lijkt me niets zo eng als zwemmen in een donkerblauwe, bijna zwarte, oceaan. Waarin je je voeten niet eens meer ziet, maar waarvan je weet dat er dingen leven. Dingen die jacht op je maken en je zo meesleuren de diepte in. Het moet, ik weet het, ik voel het. Ik heb een duwtje nodig, maar op een onbewoond eiland ben ik de enige die me dat duwtje kan geven.
Dus ik lees en luister en voel en graaf en ik ben stil. Ik kom er wel, dat andere eiland. En dan bouw ik een brug. Of ik schep elke dag wat zand in die donker blauwe diepte, en breng zo de bodem naar me toe. Met al haar geheimen en angstaanjagende wezens.
Ik heb al veel meegemaakt in mijn nog redelijk korte leven. Daar heb ik veel van geleerd. Ik heb geleerd dat het uiteindelijk goed komt. Uiteindelijk komt altijd alles goed. Ik weet dat voor alles wat fout gaat, er een goed einde komt. Dus ik ben positief, of ik probeer het te zijn, omdat ik weet dat dat belangrijk is. Maar het is even lastig. Dus het is even stil.
En ik vind het eng om dit hier te posten, ik vraag me af of ik het wel moet doen, om meerdere redenen. Of ik niet gewoon kan schrijven in een van mijn 100 halflege notitieboekjes, in plaats van het zo de wereld in te gooien. Voor iedereen om te lezen. Maar zo op ‘publiceren’ klikken gaat me ook een gevoel van opluchting opleveren. In ieder geval op dat moment.
Een liedje over water, leuk voor bij de metafoor. En dan is het weer even stil. Tot de volgende.
Tomorrow is moving day and it all feels so strange. My head is so full yet completely empty. I feel excited yet sad. I can’t sleep even though I’m so tired I could cry just because I can. My heart is aching and still there is the feeling this is all for the best and that I will be stronger when the storm is over. For now I’ll close my eyes and breathe, and wait for sleep to come. Good night .