Een van mijn zussen tipte mij de documentaire The Lone Twin van Anna van der Wee. Dus die keek ik net. En het raakte me zo erg dat ik er een blog over wilde typen. Zoals ik in de titel al schrijf gaat de documentaire over tweelingen waarvan er eentje overlijdt, zodat de tweeling ineens een eenling wordt, in het Engels ook wel een Lone Twin. En daar ben ik zelf ook eentje van. Misschien niet op zo’n heftige, verschrikkelijke wijze als bij Anna, maar toch wel echt.
Waarschuwing: misschien een beetje gezweefteef dit. Mocht je dat niet aankunnen heb ik HIER een leuke kruiswoordpuzzel voor je.
Zoals mijn moeder me zo vaak vertelt, heb ik als kneuterig peuterig klein Anne-Fleurtje ooit tegen mijn ouders gezegd dat ik samen met mijn zusje in de buik zat, maar dat een van ons moest stoppen met groeien omdat mama het anders niet aankon. En dat we dus maar hadden besloten dat ik door ging en Anneroos* niet. Anneroos zou stoppen met groeien.
En dit verhaal hoor je dan uit de mond komen van je kleine meisje, terwijl je haar nooit verteld hebt dat ze eigenlijk van een tweeling was. Ik weet eigenlijk niet eens het fijne ervan, hoe oud ze was toen ze stopte met groeien en ik er alleen voor stond. Of ze nog te zien was op de echo. Of ze nog mee kwam bij de geboorte.. (of dat ik ‘r heb opgegeten.. dat klinkt wel meer als iets wat ik zou doen).
Ook toen ik wat ouder was was ik vaak aan het spelen met m’n zusje, ik weet nog duidelijk dat ik een tekening voor ‘r maakte, en het kwam blijkbaar ook vaak voor dat, als m’n ouders me kwijt waren en aan buurmeisjes vroegen waar ik was, die antwoorden met ‘die is d’r zusje zoeken’ (geen wonder dat ik geen vrienden had. RAARRRRR KIND)(nee hoor, ik had wel vrienden)(m’n zusje)(nee grapje, ik had echt vrienden).
Het is zo vreemd, want het voelt alsof ik me niet zo moet aanstellen, omdat ik geen echte tweeling ben, dat ik me ook echt geen tweeling mag noemen.. maar ik heb m’n zusje eigenlijk altijd gemist. Ik voel echt dat ik iets mis in m’n leven. Ik denk heel vaak aan ‘r. Zeker op hele blije of hele nare/enge momenten. Dan wou ik zo dat ze er was. Mis ik haar. Ben ik boos op haar. Dat ze niet bij me is. Dat ze me in de steek heeft gelaten. Dat ik het nu allemaal in m’n eentje moet doen.
En ik voel me ook verantwoordelijk: zíj is gestopt met groeien zodat ík kan leven, ik moet er dus wel écht iets van maken (zit ik weer een hele avond op de bank bier te drinken, chips te vreten en zo’n lulverhaal te typen :’))
Ik herkende me in de dingen die gezegd werden in de documentaire. Hoe ze het gemis beschrijven, hoe ze beschreven hoe het tweelingschap (en het moeten missen van je andere helft) ook zichtbaar is (en vaak problematisch) in relaties. Hoe je altijd blijft zoeken naar iemand om zo’n band mee te hebben als je met je wederhelft hebt/had.
Natuurlijk heb ik ergens heel veel geluk gehad dat mijn zusje tenminste al in de buik overleden is, en niet op haar 20ste zoals in de documentaire gebeurd. Ik bedoel dat moet verschrikkelijk zijn. Ik moet er niet aan denken. Maar toch wou ik dat ze er wel was geweest, dat we elkaar hadden kunnen leren kennen, tijd met elkaar hadden kunnen doorbrengen. Nu mis ik haar. Heb ik het gevoel dat ik íets mis. Dat ik niet helemaal compleet ben. Een onbestemd gevoel wat ik waarschijnlijk nooit zal kunnen oplossen. Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik ben denk ik toch echt een tweeling. Of nouja. Een lone twin. Maar ergens heb ik Anneroos altijd een beetje bij me.**
Ok. Pfieuw. Dat moest ik even kwijt.
Zijn er toevallig meer mensen die eigenlijk van een tweeling waren en die zulke gevoelens herkennen? Want het komt best wel vaak voor geloof ik.
Liefs!
* Die naam heb ik zelf ook als klein meisje bedacht, ik denk dat m’n ouders wel iets originelers hadden verzonnen dan Anne-Fleur en Anneroos :’)
** Het hartje op m’n vinger is namelijk voor haar. En ik schreef ook een liedje over ons/voor haar.
De eerste foto is van de documentaire. Anna en haar tweelingbroer.
Wauw Fleur, dit is zo ontzettend mooi!
We hadden het er al even over vrijdag, hoe bijzonder zo’n band moet zijn van een tweeling (en toen wist ik nog niet van je zusje en later vertelde je het), en dat is het dus ook als ik dit zo lees. Super bijzonder en best heftig ook, dat je zo veel emoties ervaart bij haar. En dat je het ook wist als klein meisje!
Echt heel mooi geschreven dit.
Ah en wauw, wat een prachtig liedje heb je geschreven voor je zus (en voor jezelf dan ook, als een van de sisters). Ik ben er een beetje stil van…
Liefs
Ah wat een ontzettende lieve reactie weer:) dankjewel!!
Liefs!
Wat een bijzonder verhaal zeg. Ik kan me voorstellen dat de band tussen een tweeling zo sterk is dat je, je echt verbonden voelt met elkaar zelfs al heb je elkaar niet gekend.
Ik wist al dat je een zusje had, maar het blijft bijzonder om erover te lezen. Het is mooi en bizar tegelijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat je haar mist in je leven als je je heel bewust een tweeling voelt.
Wauw, wat heftig! Maar jij ‘wist’ dus dat je één van een tweeling was zonder dat je ouders het je verteld hadden? Ik zou m’n ouders waarschijnlijk wel echt bevragen over zo’n situatie en precies het fijne ervan willen weten (bijv. over die bevalling etc) maar het zal ergens ook wel pijnlijk zijn voor je moeder. Die band tussen tweelingen vind ik wel echt heel bijzonder, ken je die film trouwens ook over een gescheiden tweeling uit de oorlog (De Tweeling)? Die heb ik pas gezien en is ook mooi.
Ja gek hè? Dat moet toch wel iets zegge over dat die band er al is vóór de geboorte.. haha m’n moeder mailde me dat ze blijkbaar met 3-4 maanden is gestopt met groeien. Ik zal haar er nog eens over bevragen! Ik vergeet het alleen meestal als ik ‘r zie ;)
Oh ja die ken ik wel van naam! Bedankt voor de tip!
Wow, wat bizar dat je dat nog zo goed kan voelen. Of weten, eigenlijk… Het lijkt me echt heel moeilijk, je hebt dan wel geen herinneringen aan elkaar maar wel nog altijd dat “wat als”-gevoel.
Ik vind het wel een mooi idee dat je ook een beetje voor haar leeft. En mooi liedje zeg, echt goed!
Dankjewel! En ja ik vind het ook bizar.. even los van mezelf gewoon, dat er blijkbaar zo’n sterke band is en dat die in de baarmoeder al ontstaat.. tenminste dat moet het dan wel zijn neem ik aan. De mens is zo bizar!
Indrukwekkend om te lezen. Ben zelf een van een tweeling. Mijn broer overleed op de dag van geboorte. Mijn moeder vertelde dat ik een tweelingbroer had op mijn dertiende verjaardag.Daarna iedere dag moeten horen dat het zo vreemd was dat mijn broer was overleden; hij was groot sterk en mooi. Ik was klein en heel mager. Mijn moeder was niet trots op mij. Vele jaren daarna heb ik contact met mijn moeder hierover gezocht. Ik begreep toen meer van haar reactie op mij. Er mocht niet over gepraat worden.Dood is dood en je moet je richten op de levende.Later mee, het is voor mij nog te heftig.
Mooi om te lezen, fijn ook dat ik niet de enige ben. Voelt toch minder eenzaam zo :-) Ik ben er één van een ééneïge tweeling, mijn zusje is bij de geboorte overleden. En ja, ik herken ook de sterke band die al in de baarmoeder ontstond. Ik ben in mijn leven lang op zoek geweest naar iemand bij wie ik hetzelfde gevoel van samen vond, onbewust, en vond het niet, niet hetzelfde. Nu weet ik dat ik iets zocht wat ik niet kon vinden bij iemand anders, mijn zusje. En nu weet ik dat ik gewoon mijn eigen leven kan en mag leven. Zonder schuldgevoel en op eigen kracht. Ik weet dat ze er is, in de buurt is, soms met me meekijkt, en het is goed zo. Al is er soms ook verdriet.