Natuurlijk is het feit dat ik zo’n brief kan schrijven al een privilege, maar -andere mensen met lange benen zullen me snappen- vandaag zie ik het even anders.
Ik wilde al zó lang weer een nieuwe tatoeage, en ik wist ook al lang genoeg wat en waar. Maar ik deed het toch steeds niet. Afgelopen maand had ik het in m’n 2015 to do gezet dus móést ik wel. En jaaa hoor, 26 november fietste ik kneiternerveus, met Stef aan mijn zijde, naar The Ink Society hier in Utrecht.
Het is december, het is koud en het lijkt alsof alles om mij heen langzaam in ijskristallen veranderd. IJskristallen staan stil. Ze zien er mooi uit maar ze doen niks. En ze zijn ook niet uniek.
Iemand vroeg me laatst of ik het niet gek vond dat ik zo veel persoonlijke dingen deel op m’n blog. Ik vond het lastig om te beantwoorden. Sommige dingen vind ik niet zo moeilijk. Ik heb er geen moeite meer mee om openlijke mijn liefde voor de menstruatie cup te bekennen, of om te schrijven over andere vrouwelijke perikelen enzo. Ik vond het schrijven van m’n blog over zelfverwonding doodeng maar was er ook mega trots op. Maar wat wel gek is, is dat ik soms vergeet dat mensen dingen over me weten omdat ik ze schrijf. Mensen die ik helemaal niet ken, maar ook mensen die ik wel ken, vrienden en familie enzo.
Ik was vanochtend in gedachten verzonken. Nouja, terwijl ik schoonmaakte, broodpudding met aardbeien en kokosmelk maakte, en mijn eigen havermout op at. En ik was aan het nadenken over Tender is the Night; een boek van F. Scott Fitzgerald dat ik volgens mijn 2015 to do deze maand uit zou moeten lezen. Ik houd van lezen, heel erg, maar ineens las ik niet meer zo veel. Had ik geen zin meer om te lezen. En ik bedacht me dat het wel eens door dit boek kon komen. ‘Maar kom op, het is Fitzgerald! Dit moet ik lezen!’ dacht ik. En toen dacht ik. Fuck it. Ik ga Hunger Games lezen en Scotty kan de tering krijgen. Nouja, niet écht natuurlijk want het lijkt me een hele vriendelijke man, maar soms moet je scheldwoorden toevoegen en je vuist in de lucht steken en dan is alles weer beter.
De oplettende lezer had misschien al iets door. Er was ineens een jongen die vaker terug kwam op foto’s in mijn blogs, op mijn instagram, een jongen waar ik het af en toe over had. Misschien dacht je, net als ik lange tijd dacht, ‘ach, dat zijn gewoon vrienden.’ Maar dan zat je, net zoals ik dat zat, fout.
Jullie reacties op mijn vorige verhaal over m’n singer-songwriterschap waren zo lief dat ik een deel 2 wel aandurf. Dus bij deze. Over wat ik er van vond om op een conservatorium te zitten en wat je daar allemaal doet.