Ik ben iemand die redelijk open is op het internet over mijn sores, schaamtes en moeilijke momenten. Ik deelde over mijn verleden met zelfverwonding, moeilijke band met eten en mijn lichaam, en over toen het uit ging met mijn ex. Ik vind dat ook belangrijk; er is al zo veel moois op het internet; ook de donkere momenten moeten aanwezig zijn en ik ben er van overtuigd dat mensen zich er beter door voelen door te zien dat ze niet alleen zijn in hun verdriet en moeilijkheden. Maar ik deel niet altijd alles. Soms is privé privé, soms moet dat om de moeilijke momenten door te kunnen werken en zo op te kunnen lossen. Zoals afgelopen tijd. Maar wat ik me, zeker door de afgelopen tijd, steeds beter besef is dat mijn leven er vrij goed uitziet op het internet. Ik werd er weer even aan herinnerd toen een vriendin van me vanochtend (via een spraakberichtje) zei; “want op sociale media ziet je leven er nu best rooskleurig uit moet ik zeggen” nadat ik tegen haar (in een spraakberichtje) zei dat het aan de ene kant goed gaat en aan de andere kant niet.
DUS. Vandaag in de talkshow, mijn -waarschijnlijk zeer chaotische- monoloog over wat ik hierboven beschreef. *start introtune van oprah*
