Oh man, wat een drukke weken. Afgelopen twee weken moest ik heel veel werken. Gelukkig heb ik ook andere dingen gedaan, maar een drukke afgelopen tijd dus.
O o september, je kwam en ging zo snel als een vogeltje. Ofzo. Geen idee. Ik weet het zelf ook niet hoor.
Toen ik mijn lange lokken nog had droomde ik er al meerdere keren van: mijn haar niet meer zo vaak hoeven wassen, en het liefste ook niet meer met shampoo. Ik probeerde het maar faalde nogal; het werd heel snel vet en zwaar, en ik stond vervolgens vrijwel altijd een half uur of zelfs langer onder de douche alleen om mijn haar schoon te krijgen. Ten eerste; ain’t nobody got time for that, en ten tweede vind ik dat onwijs zonde van al het water. Ik besloot m’n haar maar gewoon met shampoo te wassen tot ik het kort ging doen. Dus dat deed ik.
Afgelopen tijd was fijn. Ik sprak met mensen af, at veel, werkte, maakte muziek, schreef veel woorden en dronk veel koffie.
Oh man. Ik heb het nu al 1000x over dit boek gehad geloof ik. Maar hier is dan eindelijk mijn post erover. Ik kocht dit boek toen ik bij mijn zus was in Groningen. Eigenlijk een complete impulsaankoop. Maar wat ben ik er blij mee! Ik spendeer vrijwel nooit een avond lezend op de bank, maar met dit boek deed ik dat een hele week lang. Tot ik ‘m uit had. Ik kon niet stoppen. Zo interessant!
Waar gaat het boek over? In het kort: over de (wetenschappelijk bewezen) sterke en belangrijke hersen-vagina connectie. Want die is er, blijkbaar. En dat verklaart een HOOP zal ik je zeggen (voor mij althans). Ik ga hier niet het hele boek samenvatten, want dan mis je zo veel belangrijks en snap je de helft misschien niet (omdat ik ook erg slecht ben in bij- en hoofdzaken van elkaar onderscheiden en daarnaast veel te chaotisch ben om er een goedlopend verhaal van te maken), maar ik zal een beetje vertellen waar het over gaat en vooral hoop ik zó enthousiast te maken dat iedereen het gaat lezen :-)
Een van mijn zussen tipte mij de documentaire The Lone Twin van Anna van der Wee. Dus die keek ik net. En het raakte me zo erg dat ik er een blog over wilde typen. Zoals ik in de titel al schrijf gaat de documentaire over tweelingen waarvan er eentje overlijdt, zodat de tweeling ineens een eenling wordt, in het Engels ook wel een Lone Twin. En daar ben ik zelf ook eentje van. Misschien niet op zo’n heftige, verschrikkelijke wijze als bij Anna, maar toch wel echt.
Waarschuwing: misschien een beetje gezweefteef dit. Mocht je dat niet aankunnen heb ik HIER een leuke kruiswoordpuzzel voor je.
Zo. Hè hè. Ik had even tijd nodig. M’n hoofd had even tijd nodig. Maar NU KUNNEN WE ER WEER TEGEN AAN. Met een afgelopen tijdje dan maar. Want je moet toch wat, met je leven.
Eigenlijk beschrijft de titel van deze blog al wat ik afgelopen tijd gedaan heb. Maar ja, om nou alleen maar een titel als blog te publiceren, dat kan ook niet helemaal de bedoeling zijn.